Paulus se Gevangenisbriewe: Paulus en die FilippenseVoorbeeld

Paulus se Lyding in die Gevangenis: 2 Korintiërs 1:8

Gedurende sy lang bediening het Paulus dikwels baie gely. Hy is herhaaldelik met 'n sweep geslaan, met stokke geslaan en deur sluipmoordenaars gejag. Hy was baie in die tronk en een keer is hy selfs gestenig en vir dood agtergelaat. Hy het nie altyd moed gehou in hierdie ontberinge nie. Soms was hy depressief, selfs wanhopig. Byvoorbeeld, tydens sy derde sendingreis het hy hierdie woorde in 2 Korintiërs 1:8 geskryf:

"Ons wil hê, broers, dat julle moet weet van die moeilikhede wat ons in die provinsie Asië ondervind het. Die swaar wat ons moes verduur, het ver bo ons kragte gegaan, sodat ons selfs die hoop om te bly lewe, laat vaar het" (2 Korintiërs 1:8).

Hier het Paulus sy gevoel beskryf dat hy verslaan is, dat hy tydelik hoop verloor weens die haglike toestande en omstandighede wat hy verduur het.

Paulus het geweet dat die lewe nooit werklik hopeloos is nie, dat God in staat is om ons van enige probleme te red. Tog was hy ook net mens; hy het swakhede gehad net soos ons s'n. Die waarheid is dat dit soms nie genoeg is om ons van wanhoop te weerhou nie, al erken en vertrou ons op God se opperheerskappy. Selfs Paulus het gesukkel. Selfs Paulus wou tou opgooi. Selfs Paulus het verlate gevoel.

Terwyl ons die besonderhede van sy brief aan die Filippense lees, blyk dit dat hy dalk met soortgelyke gevoelens gesukkel het op die spesifieke oomblik wat hy aan hierdie kerk geskryf het waarvoor hy so lief was. Sy teologie het hom in die waarheid geanker, hom aangemoedig dat God ten goede werk, selfs deur lyding. Paulus se hart was egter nog steeds swaar, en sy hartseer was diepgaande.

In sy brief aan die Filippense het Paulus nie al die probleme waaroor hy bekommerd was bekend gemaak nie. Hy het wel van sommige van hulle gepraat, en hy het die gesamentlike impak van al sy probleme op sy gemoedstoestand onthul. Hy het byvoorbeeld gereeld van die dood gepraat as 'n welkome verligting van sy lyding. Byvoorbeeld, in Filippense 3:10 het hy hierdie woorde geskryf:

"Al wat ek wens, is om Christus te ken, die krag van sy opstanding te ondervind en deel te hê aan sy lyding deur aan Hom gelyk te word in sy dood" (Filippense 3:10).

In hierdie vers het Paulus geopenbaar dat sy huidige lyding so groot was dat sy hoop op ontsnapping deur die dood was. Hy het sy huidige lyding gesien as die middel tot sy dood. En in Filippense 1:20 het Paulus sy perspektief op hierdie manier verduidelik:

"Dit is my vurige verlange, en daarna sien ek uit, dat ek niks sal doen waaroor ek my sal hoef te skaam nie. Ek wil ook nou, soos nog altyd, met alle vrymoedigheid deur my hele wese Christus verheerlik in lewe en in sterwe" (Filippense 1:20).

Paulus het op hierdie stadium nie moed gehad nie, maar hy het gehoop dat hy dit sou kry voordat hy getoets word. Sy besorgdheid was om Christus te eer – deur die toets lydsaam te weerstaan, óf deur met waardigheid en vasberadenheid te sterf, en nie sy belydenis van geloof te laat vaar nie. Onmiddellik hierna het Paulus sy begeerte om te sterf uitgespreek met hierdie woorde:

"Want om te lewe, is vir my Christus, en om te sterwe, is vir my wins. As ek in die lewe bly, kan ek voortgaan met vrugbare arbeid ... Ek is in 'n tweestryd: ek verlang daarna om heen te gaan en met Christus te wees, want dit is verreweg die beste" (Filippense 1:21-23).

Toe hy dit geskryf het, wou Paulus sterf. Gewoonlik wou hy lewe, en preek — die evangelie na nuwe plekke en volke uitdra, om verlossing aan die wêreld te bring.