Rozpaczać z nadzieją Przykład

Bóg z nami 

Nie zawsze będziemy rozumieć wolę Boga. W każdym przypadku Jego drogi i Jego myśli przewyższają nasze. Nie zawsze też będzie się nam podobać wola Boga. Gdy nasze tęsknoty nie są zaspokajane i pojawia się żal, wtedy na pewno nam się to nie podoba. 

W rozpaczy jesteśmy kompletnie rozczarowani. Rozczarowani ludźmi, sytuacjami i - owszem - nawet Bogiem. Często tego głośno nie powiemy, ale w istocie, tak się właśnie czasem czujemy. Pragniemy konkretnego efektu, a ponieważ On jest Bogiem wszechświata, to wiemy, że tak to mógł uczynić. Ale tego nie zrobił. Jesteśmy rozczarowani i zastanawiamy się, czy Mu w ogóle na nas zależy. 

Musimy pamiętać, że kiedy paraliżuje nas rozpacz i czujemy się osamotnieni, Bóg wcale nie jest daleko. Niektórym może się wydawać, że odczuwanie bólu jest jednoznaczne z brakiem Boga. Nie jest tak i nigdy nie będzie.  On jest wszechobecny, jest bliżej ciebie niż na odległość oddechu, a Jego Duch jest naszym stałym towarzyszem. Nie zostawił nas sam na sam z tym bólem. On jest Immanuelem, Bogiem z nami. 

• On nie oczekuje, byśmy sami szli przez „dolinę cienia śmierci” (Psalm 23:4) — On nas przez nią przenosi. 


• Nie wymaga od nas posiadania własnej siły, lecz by wiedzieć, że: „On jest naszą mocą” (Księga Habakuka 3:19) — On jej nam udziela. 


• Nie wymaga, byśmy sięgali do własnych źródeł rozumienia, ale byśmy Zaufali Panu „z całego swojego serca” (Księga Przysłów 3:5) — On nas prowadzi, gdy idziemy.

Nawet, kiedy już wydaje się, że odczuwany przez ciebie ból jest niczym uchwyt śmierci na serce, możemy wciąż rozpaczać z nadzieją. Nadzieja, którą bierzemy stąd, że ziemia nie jest naszym domem i że pewnego dnia nie będziemy już doświadczać żadnej emocjonalnej, fizycznej ani duchowej ciemności. Będziemy bowiem z Jezusem.