Rozpaczać z nadzieją Przykład

Kiedy przychodzi uzdrowienie

Codziennie rozpaczamy i wzrastamy. Tak właśnie jest z rozpaczą. Są dni, kiedy w niej tkwimy i wręcz czujemy, jak nas dusi. Kiedy indziej znów rozpacz delikatnie nas unosi, gdy w spokoju wspominamy naszą stratę. 

Czasem Jezus w pełni nas uzdrawia, gdy jeszcze przebywamy na ziemi. Innymi razy prawdziwe uzdrowienie przyjdzie dopiero wtedy, gdy w końcu znajdziemy się w obecności Pana, po połączeniu się z Nim w niebie. Bez względu na to, kiedy przyjdzie pełne uzdrowienie, możemy tu i teraz zacząć zdrowieć. Ale na ile? Jak już wspomnieliśmy w 2. dniu rozważań, przepracowanie naszego bólu przynosi postęp. Głębokość i szybkość naszego zdrowienia faktycznie zależy od tego, jak dobrze przepracowujemy swój ból, odpowiednio do zaufania pokładanego w Bogu i dopuszczenia Ducha Świętego, by nam pomógł. 

No to skąd wiadomo, że zostałeś uzdrowiony? Oto kilka oznak rozpoczętego zdrowienia, które mogą wystąpić w twoim życiu.

Oznaką zdrowienia jest to, że wspomnienie straty nie psuje nam już całego dnia. Widzisz coś, co przypomina ci stratę, ale nie powoduje to intensywnego bólu. To, co kiedyś rozwalało cały twój dzień, teraz oddziałuje na ciebie kilka godzin lub minut. W sytuacji, gdy strata była bardzo dojmująca, czujesz tępy, a nie przeszywający ból. W innych przypadkach strata mogła przekształcić się w konkretny fakt, niewywołujący już reakcji emocjonalnej. Mówiąc krótko, twój czas powrotu do sił od przypomnienia sobie o stracie stał się krótszy.

Innym objawem zdrowienia jest to, że zaczynasz widzieć, co Bóg uczynił w tobie i przez ciebie przez tę stratę. Nie znaczy to, że już tego nie będziesz przechodzić albo że nie będziesz chcieć, by ta osoba znowu żyła, oznacza to, że widzisz, jak Bóg zaczął w tobie wypracowywać te wszystkie rzeczy dla Jego chwały. Nawet w doświadczanym przez ciebie nieszczęsnym, straszliwym i wysysającym życie bólu, możesz zaobserwować, jak stajesz się lepszą wersją siebie. 

Finalnym znakiem zdrowienia jest zastąpienie pytań typu dlaczego - pytaniami jak. Zamiast pytać Boga: „Dlaczego dopuściłeś, by coś takiego się stało?”, zaczniesz pytać: „Jak zamierzasz tego użyć?”. To umysłowe i duchowe przeniesienie następuje wtedy, kiedy uznamy pocieszenie, jakie On nam daje, a które winniśmy przekazywać dalej. 

Jednym z najtrudniejszych aspektów rozpaczy są sytuacje, w których uznasz, że uczyniłeś znaczny postęp w zdrowieniu, a potem przypomina ci się niespełnione marzenie, albo bliski, którego już nie zobaczysz. Ból, który wtedy powstaje sprawia, że myślisz, że jest z tobą gorzej niż było. Ale tak nie jest. Oznacza to tylko, że twoja podróż zdrowienia została na chwilę wstrzymana. Może nawet zrobiłeś kilka kroków wstecz. Kiedy tak się stanie, zatrzymaj się i rozpaczaj...znowu. A potem pozwól sobie na spojrzenie wstecz, by zobaczyć jaki poczyniłeś postęp. Za każdym razem, gdy akceptujesz stratę i to czujesz - zmierzasz ku uzdrowieniu.