Rozpaczać z nadzieją Przykład

Najpierw proces potem postęp

Rozpacz to początkowo ukłucie bólu, gdy zdajemy sobie sprawę z tego, co straciliśmy. Powtarza się to w ciągu dnia za każdym razem, gdy coś lub ktoś nam o tym przypomni. To może przyjść nagle i zanim sobie zdamy sprawę – już jesteśmy we łzach, pełni gniewu i kompletnie pozbawieni nadziei. Nie lubimy, gdy nas boli, ale jeśli chcemy zrobić jakikolwiek postęp w przechodzeniu przez żałobę, to musimy w tym procesie przejść przez nasz ból — proces poprzedza postęp. 

Nie ignoruj

Jedynym sposobem przezwyciężenia rozpaczy jest przejście przez nią. Spojrzenie rozpaczy prosto w twarz i zajęcie się nią jest niewymownie trudne. Rozpaczy nie da się poskromić, nie możemy jednak pozwolić się jej spętać. Zajęcie się naszą rozpaczą oznacza, że rozpaczamy wtedy, kiedy tego potrzebujemy. Nie ignorujemy jej, lecz przerywamy to, co robiliśmy i pozwalamy sobie na rozpacz. Może to się odbywać wśród łez lub poprzez krzyk, ale w miarę jak przepracowujemy ból, przepracowujemy również rozpacz. 

Nie porównuj

Są różne rodzaje rozpaczy i zgodnie z opinią większości ekspertów można ją podzielić na etapy. Możemy nie przejść wszystkich albo nie w takiej samej kolejności, czy czasie jak inni. Możemy też przejść jeden etap, po czym później do niego wrócić. Chodzi o to, że nie będziemy przechodzić etapów według takiego samego schematu – w przepracowaniu rozpaczy nie ma „jednego rozmiaru, który pasuje na wszystkich”. Twój ból i twoje doświadczenie jest wyłącznie twoje. 

To może nie być kwestia przepracowania własnej rozpaczy, ale obserwowanie kogoś, kto zmaga się ze swoją. I to nam się nie podoba. Mówimy albo robimy coś, by ta osoba przestała myśleć o stracie. Na pewno jest czas, by pomagać innym, żeby bezustannie nie tkwili w bólu, ale nie możemy nikogo popędzać w przechodzeniu przez żałobę, tylko dlatego, że powoduje to u nas dyskomfort. Pomyślmy o ich potrzebach, a nie o tym jak dziwna wydaje się ta sytuacja. Możemy z nimi posiedzieć i popłakać albo zaspokoić jakąś ich potrzebę, której sami zaspokoić nie mogą. Cokolwiek by to nie było, pamiętajmy o nich i starajmy się, jak potrafimy, by przede wszystkim milczeć.

Trudno zauważyć postęp w przechodzeniu przez rozpacz. Na początku wydaje nam się, że toniemy i w ogóle nie idziemy do przodu, ale jest inaczej. Tak naprawdę rozpaczanie nad stratą to wysiłek z naszej strony, zmierzający ku jej zakończeniu. Nie upadaj więc na duchu.