Rozpaczać z nadzieją Przykład

Różne rodzaje straty 

Kiedy słyszymy słowo żałoba/rozpacz, to zwykle myślimy o stracie osoby. To bardzo ważny powód rozpaczy, ale nie jedyny. Istnieją różne rodzaje straty, wywołujące różnego rodzaju uczucia. Niektóre są nagłe i nieoczekiwane, inne zaś widać, jak nadchodzą. Codziennie coś tracimy i smucimy się tym, nieważne czy to małe, czy duże straty. Śmierć naszego oczekiwania, marzenia, etapu życia, pomysłu czy przyjaźni może zapoczątkować ekstremalny smutek. Rozważmy kilka typów straty, której doświadczamy na tym świecie. 

Utrata osoby

Więzi są cennym darem od Boga. On chce, byśmy kochali i cieszyli się ludźmi. Utrata życia jest najpoważniejszym rodzajem straty, ponieważ jest ona ostateczna i nieodwracalna. W 1 Liście do Tesaloniczan 4:13 czytamy, że wierzący w Jezusa smucą się inaczej niż ci, którzy nie mają nadziei. Ten werset nie mówi, że mamy być silni i się nie smucić. Apostoł Paweł mówi, żebyśmy się smucili, ale żebyśmy się smucili z nadzieją w głowie. Możesz się głęboko smucić, a jednocześnie doświadczać radości z Chrystusa, wiedząc, że pewnego dnia zostaniemy ponownie połączeni z wierzącymi - w Chrystusie.

Utrata marzenia

Kiedy nasze marzenia, plany i nadzieje nie spełniają się tak, jak chcemy, albo nawet w ogóle się nie spełniają, to dopada nas smutek. Zaczynamy wątpić i zastanawiać się, czy w ogóle może nas jeszcze coś dobrego spotkać. To normalne, że jesteśmy rozczarowani czymś, czego nie dostaliśmy. W tym jednak czasie możemy skorygować obiekt, na który kierujemy wzrok i patrzeć na Jezusa, jak doskonali naszą wiarę. Nasze marzenia mogą się wydawać wspaniałe, ale Boże marzenia o tym, jak On chce nas użyć na ziemi, znacznie przekraczają nasz ograniczony horyzont. 

Utrata etapu życia

Patrzenie wstecz na swoje życie to powszechna praktyka. Lamentowanie nad minionym czasem, gdy byliśmy gwiazdą drużyny sportowej albo kiedy chcemy, by nasze dzieci były ciągle małe, może sprawiać ból. Takie jednak jest życie — idzie do przodu, nawet jeśli tego nie chcemy. Gdy wspominamy minione czasy, to dziękujmy za nie Bogu, a potem radujmy się przyszłością z Bogiem, którą nam podarował, bo z nowym etapem życia przychodzą nowe radości.

Możemy doświadczać najwyższych uniesień, ale możemy też przechodzić przez ciemne doliny. Im bardziej kogoś - lub coś - kochamy, potrzebujemy, wiążemy nadzieje, tym większa rozpacz. Intensywność naszej rozpaczy zależy od wielkości nadziei, którą pokładaliśmy w przedmiocie straty. Jeśli będziemy cierpliwi w przechodzonym przez nas procesie rozpaczy, to ufajmy, że Bóg wypracowuje w nas rzeczy służące Jego chwale i naszemu dobru.