Адамант зь Лісай БівіэрУзор

Царква мае тэндэнцыі хуценька асуджаць нявернікаў за іхнія грахі ды паводзіны, але той факт, што людзі, якія ня ведаюць Бога паводзяць сябе так, нібыта яны ня ведаюць Бога, не павінен падавацца нам дзіўным. Аб чым мы павінны клапаціцца перш за ўсё, дык гэта ці мы самі жывем сьвятое ды новае жыцьцё. Наладжваючы больш глыбокія ўзаемаадносіны з Госпадам, мы потым можам прасіць мудрасьці, каб Ён паказаў Сваю дабрыню людзям навокал нас так, каб яны захацелі знайсьці ўласнае ператварэньне ў Ім.

Як Божыя дзеці, мы ствараемся нанова ў Мэсіі ды становімся цьвёрдымі як дыямант, і адначасова мяккімі як квецень.

Мы жывем у сьвеце, аб якім пісаў Павал у лісьце да Рымлянаў 1. Шмат хто з нас пакінуў веды аб Госпадзе й Ягоную прысутнасьць і ня здолее бачыць узор Ягонага дызайну на чалавецтва.

Але спытай сам у сябе, ці зьмяніла хоць што аплакваньне зла сучаснасьці? На жаль, мы ёсьць больш вядомыя за тое, з чым мы не пагаджаемся, чымся за тое, што мы прадстаўляем. Сьвятасьць ды ператварэньне, якія мы хочам бачыць у нашым грамадзтве ня прыйдуць праз нашае асуджэньне яго. Яны прыйдуць, калі мы сьпярша разьбярэмся з уласнымі заганамі, а потым накіруем Божую дабрыню, ласку ды надзею да тых людзей, якім гэта патрэбна.

Божая дабрыня - гэта безупыннае запрашэньне вярнуцца да праўды, а не ўхваленьне грэху. Менавіта з гэтае прычыны нам патрэбная мудрасьць. Часам мы паводзім сябе так, нібыта сказаць, што грэх ня ёсьць грэхам, - гэта ветліва, бо мы ня хочам, каб людзі саромеліся. Аднак мы павінны называць грэх грэхам, але мы павінны рабіць тое несучы надзею, а не асуджэньне.

Сьвятасьць пачынаецца, калі мы цалкам скараемся Богу. Нашае пакаленьне прагне пераменаў і яно мусіць бачыць іх у нас.

Бог кажа, што Ён ацаліць зямлю, калі Ягоныя людзі ўпакорацца й будуць маліцца, а не калі ўрад гэнае зямлі стане выдатным. На тваю думку, што гэта азначае?