MAE DUW WEDI DY DDEWIS

” Clod i Dduw a Thad ein Harglwydd Iesu Grist! Mae wedi tywallt pob bendith ysbrydol sydd yn y byd nefol arnon ni sy'n perthyn i'r Meseia. Hyd yn oed cyn i'r byd gael ei greu, cawson ni'n dewis ganddo i fod mewn perthynas â'r Meseia, ac i fod yn lân a di-fai yn ei olwg. Yn ei gariad trefnodd Duw ymlaen llaw i ni gael ein mabwysiadu i'w deulu. Iesu'r Meseia wnaeth hyn yn bosib; roedd wrth ei fodd yn gwneud hynny! Clod i Dduw am yr haelioni anhygoel mae wedi'i ddangos tuag aton ni! - ei anrheg i ni yn y Mab mae'n ei garu.” - Effesiaid 1:3-6 beibl.net

“Christine?” gofynnodd mam, “Gan ein bod ni’n dweud y gwir, hoffet ti wybod y gwir i gyd?”

Ro’n i’n 33 ar y pryd, a ro’n i’n gwybod, oherwydd y ffordd wnaeth hi ofyn hynny imi, y gallai hynny ond golygu un peth.

Ro’n i wedi rasio draw i'w thŷ i ymyrryd yn yr hyn roeddwn i'n gwybod na allai fod yn wir. Roedd fy mrawd, George, wedi derbyn llythyr yn dweud ei fod wedi ei fabwysiadu. Ro’n i wedi cerdded yn nrws ffrynt Mam yn union fel roedd George yn rhoi’r llythyr hwnnw iddi.

Wna i byth anghofio ei dwylo yn dechrau ysgwyd. Yr ofn a lanwodd ei llygaid. Colli geiriau nad oedd ganddi erioed. Ac yna'r dagrau a ddechreuodd lifo'n ddiddiwedd, gan bawb.

Pan ddaeth hi o hyd i'w llais, ro’n i'n gallu clywed ei chalon yn torri. “Mae'n ddrwg gen i dy fod ti wedi ffeindio allan fel hyn, George. W nes i fyth fwriadu dy frifo. Roedd dy dad yn dy garu di. Dw i'n dy garu di. Allwn i ddim bod wedi dy garu mwy na phe bawn wedi rhoi genedigaeth i ti fy hun.”

Dw i’n cofio mynd i mewn i’r gegin, gan lenwi’r bwrdd â bwyd, oherwydd un ffordd mae teuluoedd Groegaidd yn datrys pob math o broblem: dŷn ni’n bwyta.

Pan o’n i newydd gyrraedd am y baklava gofynnodd Mam y cwestiwn fyddai’n datgelu’r cwbl i mi, a rhywsut, ro’n i'n gwybod. Dw i jyst yn gwybod. Wrth chwilio ei llygaid am yr ateb, a hithau eisiau iddo fod yn unrhyw beth heblaw’r hyn yr o’n i’n ei feddwl, cefais fy hun yn ei ddweud drosti: “Cefais fy mabwysiadu hefyd.

Pan oeddwn wedi cyrraedd am y baklava y gofynnodd mam y cwestiwn i ddweud y cwbl i mi, a rhywsut, ro’n i'n gwybod. Ro’n i jyst yn gwybod. Wrth chwilio ei llygaid am yr ateb, a hithau eisiau iddo fod yn unrhyw beth heblaw’r hyn yr oeddwn yn ei feddwl, cefais fy hun yn ei ddweud drosti: “Cefais fy mabwysiadu hefyd.”

Funudau’n ddiweddarach, dwedodd y geiriau hyfrytaf wrtho i. Geiriau a ddaeth â'r fath iachâd. Fe wnaeth hi hyd yn oed eu hailadrodd i mi yn yr wythnosau canlynol…

“Ro’n i’n dy garu di cyn hyd yn oed dy adnabod di.”

Hyd heddiw, dw i'n cofio a thrysori'r geiriau hynny. Geiriau o galon mam oedden nhw oedd yn gadael i mi wybod ei bod hi wedi hiraethu amdanaf, fy eisiau, a'm dewis i, hyd yn oed cyn iddi erioed osod llygaid arna i.

Pan fyddaf yn meddwl am y geiriau hynny, alla i ddim helpu ond clywed calon fy Nhad Nefol, yr un sydd bob amser wedi fy eisiau i hefyd. Yr un a'm dewisodd ymhell cyn fy mam wneud erioed.

Yr un un a ddewisodd ti.

GWEDDI

Dduw, diolch iti am fy newis yn ferch i ti, ac fel rhywun i gario dy fab, Iesu, i’m byd. Rwy'n gweddïo ar i chi roi'r cryfder a'r dewrder i mi nid yn unig i weld eraill fel rwyt ti'n eu gweld, ond i gamu allan mewn ffydd a'u cyrraedd gyda’th gariad. I'w helpu i deimlo eu bod wedi'u dewis gennyt ti. Amen.

Addaswyd o 20/20: Seen.Chosen.Sent gan Christine Caine. Hawlfraint © 2019 gan Christine Caine. Ailargraffwyd gyda chaniatâd Lifeway Women. Cedwir pob hawl.