Не турбуйся ні пра штоУзор

Ці сапраўды магчыма мець супакой сёньня? Адзінаццаць гадоў таму Шэры пачала пошукі адказу на гэтае пытаньне. Вось што яна для сябе адкрыла:

Я добра памятаю яго. Той дзень, калі вырашыла, што я не магла працягваць жыць так далей.

Я, верная пасьлядоўніца Хрыста, рэагавала на жыцьцё гэтак сама, як і ўвесь сьвет. Я жыла ў страху і згрызотах, але я ведала, што так не павінна быць! Я часта чытала загады з Божага Слова - не баяцца і не турбавацца ні пра што. Але тое падавалася немагчымым!

У Бібліі Бог шмат чаго кажа наконт страху і супрацьядзьдзя супраць яго - супакою. Аднойчы, калі Ісус і Ягоныя вучні былі ў чоўне на Галілейскім моры, сталася вялікая бура і яны пачалі тануць. Вучні намагаліся трымаць човен на вадзе, але што рабіў Ісус? Ён моцна спаў!

Вучні спыталіся: "Настаўнік! Ці ж Цябе ня рупіць, што мы гінем?" Ісус падняўся, забараніў буры, і зрабілася вялікая ціша. Потым Ён спытаўся ў іх: "Чаму вы такія палахлівыя? Ці ж ня маеце веры?" Марка 4:40

Мае размовы з Богам былі падобныя да гэных. Я адчувала, што Ён пытаўся ў мяне, чаму я баялася, і я адказвала: "Ці ж Ты не разумееш? Паглядзі на мае абставіны! Хто можа не баяцца?"

Праз мае пошукі супакою я добра зразумела некалькі рэчаў.

1. Мае абставіны вызначалі ўзровень супакою, які я мела. Калі абставіны былі добрыя, я была спакойная. Калі пачыналася бура, я адчувала стрэс, трывогу і стомленасьць - змардаваная ўласнымі эмоцыямі. Як тыя вучні ў чоўне. Я баялася буры, крыўдзілася і бянтэжылася, бо думала, што Богу было ўсё роўна. Але Ісус дапамог мне зразумець наступнае.
2. Ён намагаўся паказаць мне, што можна мець супакой, незалежна ад буры, у якой мы апынаемся. Магчыма, ты адчуваеш сябе гэтак сама. Цяжка, праўда? У той час, як я намагалася зразумець, як Ісус мог чакаць ад мяне быць спакойнаю ў буры, разважаючы пра тое, ці Ён сапраўды дбае пра мяне, я зразумела адну важную рэч.
3. Мае буры паказвалі ўзровень майго даверу. Супакой не азначае, што ў тваім жыцьці няма праблемаў. Супакой азначае, што ты спакойны падчас буры. Мая праблема была ў тым, што я не навучылася давяраць Богу і мець супакой нават у тых бурах. Ці ты ўжо зразумеў гэта сам?

Было відавочна, што мне трэба было расьці духоўна. І я зразумела, што шлях да супакою можна знайсьці толькі давяраючы і засяроджваючы думкі на Тым, Якога бура ніколі не аслабляе. Тое ня здарылася ў адно імгненьне, але ўсё болей ды болей супакою і адпачынку амалоджвала маю стомленую, зьнясіленую душу крок за крокам.

Шэры