Nie martw sięPrzykład

Cierpienie wstrzymuje cię, albo pomaga ci wzrastać 

Kiedy dziecko uczy się chodzić, upada wiele razy, ale za każdym razem wstaje. Ten proces trwa do momentu, kiedy już się nie będzie przewracać. Dziecko nie posiada fałszywej tożsamości. Dla kontrastu podam przykład - kiedy dorastamy i upadamy, zazwyczaj zostajemy już na podłodze. 

Apostoł Paweł pokazał nam dobre nastawienie podczas swojej niedoli. Był w więzieniu, mimo że nie popełnił żadnego przestępstwa. Był po prostu posłuszny Bogu i wypełniał Boże powołanie. Napisał List do Filipian, gdzie stwierdza: „Zawsze cieszcie się z tego, że należycie do Pana. Cieszcie się!”. Nieważne w jakiej sytuacji byś się nie znalazł, możesz zauważyć, że nie polegamy na naszych okolicznościach, ale na otrzymanym Duchu. Powinniśmy być w stanie powiedzieć: „Podczas problemów raduję się w Panu”. 

Paweł opowiadał o swoich doświadczeniach życiowych, a swój sekret wyjawia w Liście do Filipian 4:11–13. Mówi, że może żyć w biedzie albo dostatku, ale pozostanie taki sam. Ludzie często się zmieniają przez skrajne doświadczenia życiowe. Jedna skrajność jest pozytywna, co oznacza życie w dostatku. Drugą skrajnością jest czas, gdy nam czegoś brakuje lub jesteśmy w potrzebie. Jednak obie skrajności ujawniają kim jesteśmy, przez nasze reakcje. Paweł mówi: „Zostaję taki sam w Chrystusie”. Nic nie jest w stanie nas zmienić, bo możemy zrobić wszystko w Chrystusie, który jest powodem naszej siły. 

Paweł udowadnia, że jest prawdziwym apostołem przez demonstracje swojej wytrzymałości w listach. Nigdy nie pisał o swoich osiągnięciach, wskazywał na fakty. Przez każde doświadczenie, które przeżył, został wierny swemu powołaniu. To najlepszy przykład kogoś, kto wiedzie życie z prawdziwym Bogiem: nieważne jakie napotykas przeszkody, nadal Mu służysz. Czyny mówią więcej niż słowa. 

Paweł napisał, że troszczył się o kościół i płonął dla niego. To właśnie cierpienia kościoła sprawiały mu przykrość, nie jego własne. Ten czas w jego życiu pozwolił mu poznać Boga miłosiernego, który pociesza, ale także przemienił go w narzędzie pocieszenia dla innych. Jego cierpienia miały sens, dały mu zrozumienie, że były przygotowaniem do uzdolnienia go do pocieszania innych.