Uświęcony odpoczynek — 5-dniowy plan rozważańPrzykład

 TRAWIĄCY OGIEŃ

Powinna istnieć karta "Wyłączam się ze swoich obowiązków", którą można zagrać w te dni, kiedy życie jest po prostu zbyt trudne, w te dni, kiedy każdą swoją cząstką pragniesz po prostu chwili spokoju. Ta myśl przemknęła przez moją głowę, kiedy leżałam rozciągnięta na podłodze w korytarzu. 

Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy z tego, jak niesamowicie kojąco mogą działać na ciało zimne drewniane deski. Nigdy wcześniej nie zdawałam sobie sprawy z wielu aspektów ukojenia i odpoczynku, jakie są dostępne wtedy, kiedy rozmyślnie położysz się na podłodze. Pokój przychodzi na różne sposoby. Tego dnia przyszedł w postaci dziesięciominutowej ulgi w samym środku chaosu, w który zamieniło się moje życie. Brakowało chwili, aby wyrwać się i zrobić to jak należy. Nie było czasu na żadne długie, przeciągające się rytuały, właściwie dla "czasu dla siebie". Żadnego mani-pedi. Żadnej gorącej herbatki z ciasteczkami. Żadnego karmelowego macchiato. Żadnej kąpieli z solą z Morza Martwego. 

Nie, tego dnia czas nie pozwolił na zatopienie mojego zmęczenia w żadnej z moich zwykłych rozkoszy. Zrobiłam więc to, co zrobiłby każdy rozsądny wykończony człowiek po odebraniu dzieci z przedszkola. Usadziłam je przed telewizorem z przekąską i położyłam się na podłodze. Wyciągnęłam się na deskach, opuściłam ręce wzdłuż ciała i zamknęłam oczy. W tym pełnym skupienia momencie zawieszenia poczułam, jak spokój zaczyna przepływać przez moje ciało. 

Przychodził powoli. To było tak, jakby sam Bóg wydał boskie tchnienie, uwalniając we mnie nowy zapas sił. Wdychałam go. Uchwyciłam się tej chwili, chcąc zatrzymać ją nieco dłużej. Potrzebowałam więcej, by zaspokoić moje pragnienie odpoczynku. Nie było to pragnienie, by więcej spać, ale by poczuć się wolną na duszy. Gdy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że nie tyle potrzebowałam się czymś napełnić, ile wyrzucić coś z siebie. Niezależnie od tego, w którą stronę następował przepływ energii, coś potężnego odbywało się wtedy na tej podłodze. 

Głosy moich dzieci rozbrzmiewały śmiechem, kiedy zachwycały się żartami z bajek, które oglądały. Śmiałam się wewnętrznie razem z nimi. Uśmiech błąkający się na moich wargach był lekko zakłócany jedynie przez psa liżącego mi twarz i malucha czołgającego się po mojej nodze. To był krótkotrwały spokój, ale był mój. Był to spokój w samym środku mentalnej burzy. 

Mogłabym narzekać, ale to nie ma sensu. Jeśli mam być całkowicie szczera, sama jestem winna tej burzy. Sama ją stworzyłam. Sama ją podsycałam. Sama nieustannie werbuję do niej innych i wciągam w nią ich i siebie. Nie było to moim celem. Tak po prostu wygląda rzeczywistość, którą wykreowałam. 

Bo widzisz, jestem osobą, która zawsze coś robi. Jeśli się czymś nie zajmuję mam poczucie straty czasu. Przynajmniej tak myślałam aż do chwili, gdy kilka lat temu znalazłam się w dość kompromitującym położeniu, spoglądając w górę prosto w twarz mojego zadowolonego z siebie męża, pytającego: "A cóż to takiego robisz na podłodze?". Jedyna odpowiedź, jaka przyszła mi do głowy to — płonę. 

Przyszedł mi na myśl obraz tego, jak ogień pochłania rozpałkę. Ja byłam rozpałką. Byłam wypalona, a życie, które stworzyłam, pochłaniało wszystko, co było dla mnie cenne. Ale tego dnia byłam rozpałką pochłanianą przez wieczny ognień. Ogień, który ma moc niszczenia ciężaru bycia ciągle zajętym i rozpala głód, by sięgnąć do źródła tego dziwnego, nieuporządkowanego odpoczynku, który odnalazłam. Głód zbliżenia się do świętego sanktuarium odpoczynku.