Wanneer geloof tekortschiet: 10 dagen over het vinden van God in de schaduw van twijfelVoorbeeld

Klagen is de roep van een hart dat verbrijzeld, rauw en ernstig verwond is. Het staart naar lijden, is gekwetst door zijn gerafelde kanten, wankelt, weent en schreeuwt het uit om gerechtigheid. Klagen weerstaat oppervlakkige, simpele antwoorden. Het eist felle waarachtigheid en is niet bang voor onbeantwoordbare vragen. 

Klagen is het lied van de twijfelende ziel.

Wij leven in een periode waar klagen een moeilijke tijd doormaakt. Wij weten niet hoe we met verdriet moeten omgaan. Wij verkiezen ontkenning. Wij (Verenigde Staten) zijn de meest medicijngebruikende natie ooit. Beelden en verhalen van lijden verontrusten ons. We zijn verdoofd door vermaak en digitale afleidingen. We zijn vergiftigd door comfort. En dan, wanneer benauwdheid woedende vragen begint op te werpen over God en het leven, onderdrukken wij het en verbergen het. Maar dat werkt maar voor een tijdje. Zoals een rivier haar oevers aftast, kunnen wij de dreigende vloed ontkennen of proberen haar te beperken, of leren hoe we kunnen leven in dieper water.

De Schrift vloeit over van verhalen van mannen en vrouwen die dit gedaan hebben. Zij zagen wat er rondom hen gebeurde, benoemden het onrecht, en schreeuwden het uit tot God om Zichzelf te verklaren. David schreeuwde, "Hoe lang, Heer?" (Psalm 13:1). Jeremia, overweldigd door de onderdrukking, zag het gebeuren en smeekte God om tussenbeide te komen. Job wanhoopte. Jakob worstelde. Mozes daagde uit. Abraham twijfelde. Maria ondervroeg. Jezus weende.

Klagen is niet het tegenovergestelde van geloof; het is zoals geloof eruitziet wanneer het dichtbij verdriet komt. Hoe meer we gepassioneerd geloven in de goedheid van God, hoe meer we gepassioneerd gaan protesteren als zijn goedheid verborgen is.

Daarom weende Jezus bij het graf van zijn vriend.

Het is oké als we uiting geven aan onze eenzaamheid. Het is oké als we onze klachten uitroepen. Het is oké om kwaad te zijn.

Het is oké als we niet alle antwoorden hebben.

God rent nog steeds naar ons toe, omarmt ons en weent daar samen met ons. En door onze tranen heen merken we dat de Hij die weent, beschadigde handen heeft. Zijn lichaam is verbroken. Zijn gezicht verminkt.

We beseffen dat ook Hij geleden heeft.