Rouwen met hoop na een miskraam en verlies, door Adriel BookerVoorbeeld

Dag vijf

Een uitnodiging om te weeklagen

Bijbeltekst: Psalmen 130:1-2

Niets wat ik heb meegemaakt heeft me meer wanhopig laten verlangen naar de hoop van het komende koninkrijk dan op het toilet te zitten terwijl het leven uit mijn baarmoeder wegbloedde. Ik heb nooit geweten dat ik zoveel kon huilen. Of zoveel kon hopen. 

Terwijl ik om het verlies van mijn baby's rouwde, moest ik het lied van het weeklagen leren. Weeklagen is de taal van verdriet, met een tintje hoop op verlossing. Het was nieuw, ongemakkelijk en onbekend voor mij. In mijn jeugd zong ik liederen over hoe geweldig God is, hoe mijn ziel naar Hem verlangt en hoe Jezus schittert. Maar om benauwdheid en gebrokenheid een stem te geven — dat moest ik leren in het donker, met mijn armen uitgespreid, terwijl ik struikelend voorwaarts ging. 

Weeklagen is meer dan gewoon verdrietig zijn. Weeklagen erkent het onrecht dat vermengd is met onze pijn. Bijna de helft van de psalmen zijn gericht op weeklagen — zowel gezamenlijk als persoonlijk — maar toch komt het vrijwel niet voor in onze nette gezangen voor de zondagochtend. We voelen ons veel comfortabeler in het vieren van Jezus' overwinning, dan dat we ruimte openlaten voor de reden waarom we die overwinning eigenlijk nodig hebben. En dus worden we overrompeld wanneer het lijden als een sloophamer op ons afkomt in onze knusse status-quo — zoals het zo vaak doet. 

Weeklagen nodigt ons uit in een overgangsfase. Het woord overgang impliceert het idee van een drempel — een plek tussen datgene wat er was, en datgene wat er zal zijn. Het impliceert dat we voorwaarts gaan naar iets nieuws, maar niet zonder dat we eerst getransformeerd worden door wat ertussen ligt. Overgangsfases voelen desoriënterend aan omdat ze dat ook zijn. 

In het midden van verdriet kan het lijken alsof je oude wereld uit elkaar valt terwijl je nog geen glimp hebt opgevangen van de nieuwe wereld. Je kan wellicht de bewegingen naar een nieuw soort geloof voelen wanneer je je realiseert dat Gods goedheid niet afhankelijk is van jouw situatie of de maatstaven die je gebruikt wanneer je leven comfortabel is. (Ik weet niet hoe dat met jou zit, maar ik maak me er soms schuldig aan dat ik geniet van gunstige omstandigheden en het dan uitschreeuw: "Is God niet geweldig?" terwijl ik vergeet om zijn goedheid te verkondigen wanneer mijn leven zich ontvouwt naar manieren die pijn doen.) 

Het is net als leren om je ogen onder water te openen. Ook al weet je dat het mogelijk is, toch voelt het eerst ongemakkelijk, beangstigend, en moeizaam aan. Maar hoe meer je oefent, hoe meer natuurlijk en bevrijdend voelt het aan. Je ogen wijd open voor Gods goedheid — zelfs in het midden van verlies — verandert ook hoe al het andere eruitziet. 

Hoe zou weeklagen in jouw leven er vandaag de dag uitzien? Heb je deze overgangsfase van het weeklagen meegemaakt, alsof je je bevindt tussen het leven zoals je dat kende, en het leven zoals het gaat worden? (Leg uit.)