Rouwen met hoop na een miskraam en verlies, door Adriel BookerVoorbeeld

Dag twee

Het wilde verdriet

Bijbeltekst: Psalmen 69:1-4

Ik herinner me de dagen dat ik in een grot wilde wegkruipen en daar een plekje vinden waar ik me in de stilte kon opkrullen om nooit meer wakker te worden. Het is niet dat ik écht dood wilde, maar ik wist gewoon niet hoe ik moest leven onder het gewicht van mijn verdriet en mijn ingestorte verwachtingen.

Uit het niets kon het verdriet me raken als een hittegolf, drukkend op mijn borst. Ik was wanhopig op zoek naar een manier om onder die druk uit te komen zodat ik wat verlichting kon vinden. Maar ik herinner me ook dat, zelfs toen ik die intense eenzaamheid ervaarde, ik ook de zachtheid van Gods aanwezigheid voelde in enkele van die donkere uren. Iets vertelde me dat zijn stilte geen verlating was — het was gezelschap. 

Dit wil niet zeggen dat ik altijd zijn aanwezigheid voelde, of dat ik niet verlangde naar iets meer tastbaars — een aanraking of een woord. (Een reclamebord in flitsende felle kleuren met een achtergrond van dubbele regenbogen was wel leuk geweest.) Maar zelfs toen het leek alsof ik in het duister tastte, wist ik op een of andere manier dat er een God was die bekend was met pijn en die bij me was in mijn verdriet. 

Misschien heb jij dit helemaal niet zo ervaren. Misschien vraag je je af hoe je ziel ooit kan rusten na wat voelt als eindeloos verdriet of een geloof dat hier nooit helemaal van is hersteld. Misschien lijkt God afwezig of stil. Of misschien zijn die woorden — "geen hartslag" — nog maar pas tegen je gezegd en ben je op zoek naar een reddingsboei. Misschien vraag je jezelf af of je je ooit weer dicht bij God zult voelen, of dat je geloof het waard is om aan vast te houden terwijl je wacht. Misschien wil je gewoon weten dat je niet alleen bent. 

Ik wou dat ik je kon vertellen dat je Jezus dicht bij jou zult "voelen" wanneer je Hem het hardst nodig hebt, maar dat kan ik niet. Wie ben ik om ervan uit te gaan dat jouw ervaring hetzelfde zal zijn als die van mij? Dat doe ik niet. En dit, vriendin, is de waarheid van verdriet: het is wild. Verdriet volgt geen blauwdruk. Het volgt geen werkschema. Het vinkt geen vakjes af. Het zal geen deel uitmaken van je lijst met favoriete apps. En het zal sowieso geen vaste plek hebben op je kalender. 

Verdriet is net zo wild als de zee, maar het hoeft ons niet te vernietigen. We kunnen het niet overwinnen, maar we kunnen erdoorheen navigeren, en we kunnen Jezus er ook in vinden. 

Op welke manier is verdriet de laatste tijd eerder wild dan tam gebleken in jouw leven?