Geestelijke disciplines en evangelisatie Voorbeeld

Dag 6: Belijdenis

Het is niet leuk om te bekennen dat we fout waren, zeker als we iemand erg gekwetst hebben. In een editie uit 1993 van Today in the word vinden we het volgende verhaal: 

In een Londense club liep William Beaverbrook, een Britse krantenuitgever en politicus naar het toilet en ontmoette er de toen nog jonge parlementariër Edward Heath. Beaverbrook had hem enkele dagen eerder nog in een opiniestuk beledigd. "Mijn beste kerel", zei de uitgever, die beschaamd was door de ontmoeting, "Ik heb erover nagedacht en ik zat fout. Hier en nu wil ik me graag verontschuldigen." "Oké," gromde Heath. "Maar de volgende keer heb ik liever dat je me beledigt in de toiletten en jezelf verontschuldigt in de krant." 

De enige manier om in het reine te komen met God en met anderen is via de moeilijke weg. Soms zullen we bij mensen niet altijd vergeving ontvangen als we bekennen. Maar met God is dat nooit het geval. In 1 Johannes 1:9 mogen we lezen: "Maar als wij onze zonden bekennen, is God zo trouw en rechtvaardig ons die te vergeven. Dan reinigt Hij ons van alles wat we verkeerd hebben gedaan" (HTB). God vergeeft altijd.

De discipline van belijdenis begint met een nederig hart dat ernaar verlangt vergeven te worden. In psalm 32:3 zegt David het volgende:" Zolang ik mijn zonde niet beleed,
kwijnde ik weg" (HTB). We erkennen dat we tekortschieten in de manier hoe God ons gemaakt heeft. Soms is onze zonde intens en lelijk. Op andere momenten is ze subtiel en stil. Maar beiden beledigen ze God. Voor beiden zouden we op onze knieën moeten gaan. We moeten er nu eenmaal naar streven om rein te staan voor God.

In zijn boek, Knowledge of the Holy schreef A.W. Tozer het op deze manier: 

Totdat we onszelf gezien hebben zoals God ons ziet, zullen we waarschijnlijk niet erg gestoord zijn door de dingen om ons heen, zolang ze maar niet zover uit de hand lopen dat ze ons comfortabel leven in de weg staan. We hebben geleerd te leven op een onheilige manier en kijken ernaar alsof het de natuurlijke en verwachte manier is.

Het is een wonderlijk feit dat God altijd vergeeft wanneer we onze zonden aan Hem belijden. Altijd. Slechts een paar verzen later, in psalm 32:5 gaat David tot actie over: "Toen heb ik U al mijn zonden beleden en niets voor U verborgen gehouden. Ik zei: ‘Ik zal de Here alles opbiechten’ en toen hebt U mijn schuld vergeven" (HTB). Bij belijdenis slaken we een zucht van verlichting omdat we weten dat we vergeven zijn. God doet onze zonden net zover weg als het oosten is van het westen. Voor altijd vergeven. 

Wat voor een God is dit die nooit wraakgevoelens heeft en ons nooit onze overtredingen aanrekent? Het is de God die we allemaal willen kennen. Het is de Vader van de verloren zoon. Wanneer wijzelf de vrijheid van vergeving volledig ervaren hebben, kunnen ook wij extra genade en vergeving geven aan anderen. Ware belijdenis die leidt naar volledige vergeving beïnvloedt alles wat we doen en elke relatie die we hebben. De vrucht van vriendelijkheid, goedheid en zachtheid valt dan vrijelijk van onze boom.

Tenslotte zal de discipline van belijdenis ons bekrachtigen om de boodschap van het evangelie te delen met hen die Jezus nog niet kennen. Het "grote verhaal" vloeit over van kleine verhalen over Gods genade en vriendelijkheid naar hen die gezondigd hebben tegen God. We verlangen ernaar dat iedereen weet dat ze waarlijk geliefd zijn in Christus en vergeven zijn voor hun fouten. We spreken van de liefde die alle schuld en schaamte bedekt.

Overdenkingsvragen: 

• Vind jij belijdenis moeilijk of gemakkelijk? Waarom?


• Hoe is God jou in het verleden tegemoetgekomen in tijden van belijdenis?


• Op welke manier kan je belijdenis gebruiken om dichter te naderen tot het hart van God?


• Hoe zie jij de rol van belijdenis in jouw persoonlijke evangelisatie?