Δεν πρέπει να είναι έτσι: Μια 5-ήμερη πρόκληση της Lysa TerKeurstΔείγμα

Η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας

Υπάρχει μια αγαπημένη ιστορία που μου αρέσει να λέω στον εαυτό μου. Είναι αυτή που αφορά το πώς θα έπρεπε να καταλήξει η ζωή μου.

Παρότι της λείπουν καθημερινές λεπτομέρειες, είναι γεμάτη από μια γενική αίσθηση ότι όλα είναι καλά. Όχι, για την ακρίβεια κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι η ιστορία στην οποία τα πόδια μου βυθίζονται στην άμμο μιας ένδοξης γης που ονομάζεται φυσιολογική. Μιας γη που δε σχεδίασα εγώ, αλλά στην οποία μου επιτρέπεται να γνέφω καταφατικά προτού προκύψουν οποιεσδήποτε αλλαγές. Και μπορώ να ασκήσω βέτο σε όλες τις καταστάσεις που δε μοιάζουν σωστές, ή δεν τις νιώθω σωστές. 

Οι άνθρωποι είναι καλοί. Κάνουν αυτό που λένε πως θα κάνουν και είναι γκρινιάρηδες μόνο τόσο ώστε να έχουν ενδιαφέρον τα πράγματα. Η καλοσύνη τονίζει το τοπίο σαν δέντρα ανθισμένα. Η ειρήνη αιωρείται σαν τα καλύτερα αφράτα σύννεφα. Και η μουσική είναι απλή και γλυκιά, κλιμακούμενη με γέλιο που παραμένει.

Υποψιάζομαι πως έχεις κι εσύ μια εκδοχή αυτού του είδους της ιστορίας, που σου αρέσει να λες στον εαυτό σου. Δε θέλουμε απλά να διαβάσουμε το τέλος της ιστορίας μας και να νιώσουμε καλά με αυτό. Θέλουμε να πάρουμε το στυλό και να το γράψουμε εμείς. Νιώθουμε πολύ βέβαιοι για το πώς θα έπρεπε να καταλήξουν τα πράγματα. Αλλά ζούμε στην αβεβαιότητα του να μην μπορούμε ούτε να προβλέψουμε, ούτε να ελέγξουμε το αποτέλεσμα.

Οι άνθρωποι είναι πολύ προσκολλημένοι στα αποτελέσματα. Λέμε πως εμπιστευόμαστε τον Θεό αλλά στα παρασκήνια εργαζόμαστε σκληρά και πασχίζουμε να δαμάσουμε τα συναισθήματά μας προσπαθώντας να ελέγξουμε το αποτέλεσμα. Δοξάζουμε τον Θεό όταν η καθημερινότητά μας μοιάζει όπως νομίζαμε πως θα έμοιαζε. Αμφισβητούμε τον Θεό όταν δε συμβαίνει αυτό. Και απομακρυνόμαστε από Εκείνον όταν έχουμε μια βαθιά υποψία πως ο Θεός είναι που έβαλε φωτιά στην ελπίδα που μας συγκρατούσε. Ακόμα και οι πιο προσγειωμένοι άνθρωποι μπορεί να νιώσουν ότι βρίσκονται υπό την επίθεση των ανέμων της απρόβλεπτης αλλαγής.

Ναι, βγάζω τόσο μεγάλα συμπεράσματα αναφορικά με το τι θα έπρεπε να κάνει ένας καλός Θεός και μετά απογοητεύομαι απίστευτα όταν αλλάζει ο άνεμος και τίποτα δε μοιάζει σωστό. Τα τελευταία χρόνια έχω αντιμετωπίσει αλλεπάλληλες θλίψεις στο γάμο μου, στην υγεία και στην οικογένειά μου. Δε φανταζόμουν τη ζωή μου έτσι σε αυτή τη φάση της. Και παρότι οι λεπτομέρειες της δικής σου ιστορίας μπορεί να είναι διαφορετικές, πιθανόν ούτε κι εσύ φανταζόσουν πως τα πράγματα στη ζωή σου θα ήταν έτσι σε αυτή τη φάση της.

Αλλά εδώ βρίσκεται η ελπίδα. Παρότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε ή να απαιτήσουμε το αποτέλεσμα των καταστάσεών μας, μπορούμε να γνωρίζουμε με μεγάλη βεβαιότητα πως θα είμαστε εντάξει. Καλύτερα από εντάξει. Καλύτερα από φυσιολογικά. Θα είμαστε νικητές επειδή ο Ιησούς είναι νικητής (Α' προς Κορινθίους 15:57). Και οι άνθρωποι-νικητές ποτέ δεν προορίζονταν να συμβιβαστούν με το φυσιολογικό.

Αλλά αν νίκη είναι μόνο κατά ένα μέρος το πώς καταλήγουν τα πράγματα; Αν ένα μεγαλύτερο μέρος του να είμαστε νικητές αφορά το πόσο καλά ζούμε σήμερα; Αυτή την ώρα. Αυτό το λεπτό. 

Τις επόμενες μέρες θα αρχίσουμε να βρίσκουμε τρόπο να συνδέουμε την ελπίδα μας όχι με τα συγκεκριμένα αποτελέσματα που νομίζαμε ότι αποτελούσαν το μόνο δρόμο προς το φυσιολογικό, αλλά με την καρδιά του Θεού. Με τον Δημιουργό της ιστορίας που η καρδιά σου δε θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει, αλλά εκλιπαρεί να τη ζήσει με κάθε χτύπο της. Υπάρχουν περισσότερα από όσα ξέρεις σε όλο αυτό. Και ανυπομονώ να τα δω να ξεδιπλώνονται στη δική σου και στη δική μου ζωή.

ΑΠΑΝΤΗΣΕ: Πώς θα περιέγραφες τη δική σου εκδοχή του "φυσιολογικού"; Γράψε κάποιες λέξεις που έρχονται στο μυαλό σου. Πώς επηρεάζεται η δική σου εικόνα για τον Θεό όταν η πραγματικότητα δε συμβαδίζει με τον τρόπο που θα ήθελες να είναι τα πράγματα;