Të falim ata që na kanë lënduarShembull

Një mënyrë jetese faljeje

Pasi i mësoi dishepujt e tij të luteshin, Jezusi u dha atyre njohuri të rëndësishme se si mund të ecnin së bashku në këtë botë të shkatërruar. Ai u tregoi atyre se si Ati në qiell i sheh marrëdhëniet e tyre me njëri-tjetrin dhe u tregoi rrugën për të ecur në dritën e hirit të tij.

Ati ynë jo vetëm që siguron bukën tonë të përditshme, por ai gjithashtu siguron disiplinën e përditshme. Falja e mëkateve në këtë pasazh flet për grumbullimin e përditshëm të keqbërjeve, lëndimeve dhe gabimeve që janë pjesë e të jetuarit të besimit tonë në një botë të rënë. Ati ynë kërkon të na dishepullojë edhe në këtë fushë të jetës. Nëse bëhemi të ngurtë ndaj të tjerëve dhe nuk falim (sepse ata na lëndojnë kaq shpesh), Ati ynë, është mirë të na mbajë nën ndëshkimin e tij derisa të mësojmë se si të falim. Ai është i sjellshëm kur përballet me krenarinë tonë dhe na kujton gabimet tona.

Të ecësh në falje do të thotë që ne t'i pranojmë shpejt mëkatet tona kundër të tjerëve dhe të kërkojmë faljen e tyre sa më shpejt të jetë e mundur. Por, do të thotë gjithashtu se ne jemi gati dhe të gatshëm të falim ata që mëkatojnë kundër nesh. Një falje e tillë bëhet e mundur kur marrim parasysh atë që Ati na ka falur tashmë në Krishtin (Efesianëve 4:32). Fyerjet dhe lëndimet që marrim nga të tjerët janë të vogla në krahasim me atë që Krishti vuajti si rezultat i mëkateve tona kundër tij.

Të jetosh një mënyrë jetese me falje na mundëson të anashkalojmë ofendimet e vogla dhe të krijojmë marrëdhënie që mund të mbajnë konfrontim të shëndetshëm për mëkatet e rënda ndërpersonale. Një mënyrë jetese e tillë madje mund të na ndihmojë të shohim një botë të mbushur me padrejtësi siç e sheh Ati ynë – një botë që ka nevojë për një Shpëtimtar. Atëherë ne mund të marrim pjesë në planin e tij më të madh për të shëlbuar botën duke modeluar të vërtetën e ungjillit në jetën tonë.