Rodzic niedoskonałyPrzykład

Odpuszczanie 

Osoby, które były rodzicami, zanim my nimi się staliśmy, mogą być dla nas inspiracją i obdarzać nadzieją. Gdy droga staje się wyboista, bierzmy od nich słowa zachęty i wsparcia. A kiedy naprawdę nie wiemy, co począć i jak dalej iść, wtedy nasz Niebiański Ojciec, mówi: „...Wystarczy ci moja łaska, w słabości doskonali się moc” (2 List do Koryntian 12:9). Kiedy nie mamy już sił, wtedy Jego moc działa najokazalej. 

Jednym z bardziej wymagających okresów rodzicielstwa jest przejście naszych pociech z bycia kilkulatkami do stania się nastolatkami. Mniej więcej w połowie szkoły podstawowej widzimy, jak zmienia się ich nastawienie i czujemy, jak podświadomie się od nas oddalają. Dokładnie to jednak musi się stać, aby mogły przerodzić się pewnego dnia w zdrowych, odpowiedzialnych i niezależnych dorosłych. Wobec tego, jaka jest jedyna rzecz, jaką możemy zrobić? Pozwolić im. 

Pozwólmy im wybierać i niech budują u siebie postawę pozwalającą na podejmowanie decyzji i mierzenie się z ich konsekwencjami. Jeżeli twój dziesięciolatek chce wydać kieszonkowe na słodycze, po czym nie będzie miał pieniędzy przez resztę tygodnia, pozwól mu. Na dłuższą metę nie ma to większego znaczenia, ale w procesie wychowawczym pozwoli mu wyciągnąć lekcję. 

Pozwólcie im zadawać pytania odnośnie ich wiary. Wszystkie dzieci je mają. Pytają się, bo potrzebują odpowiedzi. Nie bój się powiedzieć: „Nie wiem”. Ale nie bój się także spróbować znaleźć odpowiedź. Przez większość czasu jednak po prostu słuchaj. Pamiętaj, my także powinniśmy starać się poznawać nasze dzieci, być swego rodzaju ich uczniami, poznawać to, co jest ich motywacją, co je napędza.

Pozwól im ponosić porażki i wyciągać z nich lekcje. To będzie najprawdopodobniej jednym z największych wyzwań dla ciebie, jako rodzica. Masz swoje doświadczenie życiowe i wiesz z góry, jakie będą konsekwencje wyborów podejmowanych przez twoje dziecko. Jak jednak ma się ono nauczyć co do czego prowadzi, jeżeli będziesz stale kontrolował jego decyzje? Może praca dorywcza w lecie będzie wymagała, aby pojawiał się w niej o 6 rano. Kilka dni zaspania i doświadczenia konsekwencji, pozwoli mu wyciągnąć wartościową lekcję odpowiedzialności.

Odpuścić nie oznacza wcale, że masz się całkowicie odciąć, czy nie zainterweniować gdy trzeba. Jest na to czas, nawet już w dorosłym życiu naszych dzieci. Zanim jednak to zrobisz, zadaj sobie pytanie: „Czy prawdopodobny skutek decyzji twojego dziecka będzie czymś, z czego będzie ciężko mu się podnieść?”. Jeśli odpowiedź brzmi nie, to zatrzymaj swoje zdanie dla siebie. Jeśli brzmi tak, to nie zgódź się na żądanie swojego nieletniego dziecka, a dorosłemu wyraź z szacunkiem swoją opinię na dany temat. 

Wnioskiem płynącym z tego wszystkiego jest myśl, iż z dniem kiedy stajemy się rodzicami, zaczynamy proces uwalniania naszych dzieci. Jest to proces, który sprzeciwia się wszystkiemu, co tkwi wewnątrz nas, bo my pragniemy przecież chronić nasze dzieci, stanowić dla nich tarczę przed trudami życia. Niemniej jednak, nasze motto jako rodziców powinno brzmieć: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia, w Chrystusie” (List do Filipan 4:13). Bo często walka z przeciwnościami jest tym, co przynosi najwspanialsze owoce. Tak w nas, jak i w naszych dzieciach.