Open Doors | Strijdvaardig als Mozes door Anne van der Bijl | Deel 1Voorbeeld

EEN ONMOGELIJKE OPDRACHT

Mozes dacht waarschijnlijk dat zijn beslissing om de kant van Gods volk te kiezen niets had opgeleverd. Wat Mozes niet wist, was dat God zijn volk de rug niet toegekeerd had. We vergeten nogal eens dat Gods agenda niet gelijkloopt met de onze. Wat voor ons duizend jaar is, is voor God als een dag.

Voor mensen is vierhonderd jaar een lange tijd. En veertig jaar ook. Mozes had behoefte aan iets concreets. Dat kreeg hij bij de brandende doornstruik. Onmiddellijk nadat God Zichzelf daar aan Mozes had voorgesteld kwam Hij ter zake. Hij was van plan om zijn volk te bevrijden uit Egypte en nodigde Mozes uit om met Hem samen te werken. Mozes antwoordde: ‘Wie, ik? Dat meent U niet!’

Herkenbaar, of niet? Mozes’ reactie is volkomen logisch. Je kunt niet op je tachtigste nog eens aan je levenswerk beginnen. Of wel? Veertig jaar eerder zou Mozes misschien gezegd hebben: ‘Jazeker, God! Ik ben de man die U zoekt.’ Maar veertig jaar in de woestijn had Mozes van zijn hoogmoed genezen.

Als je de Bijbel leest, ontdek je al snel dat God graag onmogelijke opdrachten geeft aan mensen. Waarom? Omdat ze nooit kunnen worden voltooid door menselijke inspanning alleen. God moet ingrijpen en het onmogelijke doen, en Hij zal de eer krijgen. Mozes stond voor een onmogelijke taak. Gods antwoord was eenvoudig: ‘Ik zal bij je zijn’.

Wat zou je ervan vinden als God ook jou persoonlijk uitnodigt om met Hem samen te werken?