De liefde van een moeder

Aiaiaiaiaiaiaiaiaiai! Zo’n twintig Ugandese vrouwen komen ons in traditionele klederdracht al heupwiegend verwelkomen. Ze zien er allemaal verschillend uit. Breed of slank, lang of kort, blij of ingetogen. Maar deze vrouwen hebben één ding gemeen. Ze zijn allemaal het afgelopen jaar moeder geworden. Sommigen voor het eerst, anderen voor de tweede, derde of zelfs vierde keer.

Vandaag bezoeken we een moeder- en babyproject. Bij deze kerk in Kampala krijgen ze ondersteuning en onderwijs. Op deze ochtend mogen we hun verhalen horen, in de hoop zo een beter beeld te krijgen van hun situatie.

Ik ben me steeds meer bewust van hoe groot de kloof tussen ons kan voelen. Ik, de westerse vrouw, die het allemaal voor elkaar heeft (valt overigens erg mee). En zij, de Ugandese, die vaker overleeft dan leeft. Maar als moeders hebben we in ieder geval één ding gemeen: de liefde voor onze kinderen.

De meeste vrouwen spreken geen Engels, dus er komt iemand bij om te vertalen naar het Luganda, de lokale taal. Ik vertel aan hen hoe speciaal het voor mij was om moeder te worden, en vraag of ze dat herkennen. Er gebeurt iets bijzonders als er door vertaling een vertraging zit in het gesprek. Nog voordat ik weet wat ze zeggen, zie ik aan hun gezichten dat we elkaar begrijpen. Dat het voor hen ook zo bijzonder voelde. We kijken elkaar in de ogen en even is er geen kloof.

Hoeveel geluk deze moeders hebben, wordt vooral duidelijk als we later op de dag een moeder bezoeken die niet in het project zit. Het huisje van Maureen is zo’n twee bij vier meter. Zwanger worden was voor haar een geschenk, maar bracht ook grote spanning met zich mee. Ze was zo arm dat ze tegen de artsen loog over een medische aandoening aan haar hart. Anders zou ze niet geholpen kunnen worden bij haar bevalling. De leugen kost haar bijna haar leven. Ze heeft nog een enorme ziekenhuisrekening die ze moet afbetalen.

Met eigen ogen zie ik hoe weinig ze voorbereid is op moeder zijn. Tijdens het interview geeft ze haar dochter borstvoeding. Het meisje blijft onrustig als ze klaar is. Eén van de lokale medewerkers laat Maureen zien dat ze haar dochtertje rechtop moet houden en zachtjes op haar ruggetje moet kloppen. Er zat een boertje dwars. Het raakt me dat ze zoiets eenvoudigs nergens heeft geleerd, van niemand af heeft kunnen kijken.

Maar ook hier is herkenning. De liefde in haar ogen als ze naar haar dochter kijkt, terwijl die aan haar borst drinkt. Hoe vaak heb ik zo niet vol liefde naar mijn eigen dochter gekeken? Ik hoop dat zij in deze kostbare momenten van verbinding haar eigen pijn en moeite mag vergeten.

De tekst voor vandaag staat in Psalm 127:3 (HTB): "Kinderen zijn een geschenk van de Here...". Ze zijn een beloning van God. Voor veel moeders in Uganda is het krijgen van een baby een last, omdat ze eenvoudig de middelen niet hebben om voor een kind te zorgen. Het Compassion-project voorziet in toegang tot de nodige medische hulp, en helpt na de bevalling de moeder met de zorg voor de baby.

Bid vandaag voor deze moeders in Uganda dat ze de kinderen echt als een geschenk van God mogen ervaren.