Ik wil zijn zoals jij

Vierentwintig uur geleden zeilde ik nog vlekkeloos over het Nederlandse asfalt. Nu hobbel ik wat af in een busje, over het rode zand van Uganda. Samen met lokale medewerkers van Compassion zijn we onderweg naar een kerk, die vandaag gebruikt wordt als school. We mogen meekijken in de klas en daarna is het tijd om buiten te spelen. De kinderen hebben uitzicht over Lake Victoria, in een omheinde speeltuin met vrolijk gekleurde speeltoestellen.

Maar de grootste attractie die dag ben ik. Als haringen in een ton, zo staan er dertig kinderen om me heen die allemaal zo dichtbij mogelijk willen komen. Ze raken mijn arm aan, mijn haar en willen allemaal iets zeggen in mijn microfoon. Een jongen van een jaar of tien zegt ineens: ‘Ik wil zijn zoals jij’. In mijn naïviteit denk ik dat hij bedoelt dat hij ook mensen wil interviewen. Maar hij wijst naar mijn blote arm.

Ik wil zijn zoals jij …

Hoe kan het dat ik in een wereld leef waarin een prachtig donkergekleurd kind zichzelf het liefst wit zou maken, omdat hij denkt dat het leven dan een stuk beter zal zijn? Dat hij denkt, dat hij dan betere kansen heeft?

Ik kijk naar mijn arm en zijn arm. Mijn lichaam, zijn lichaam; hoe anders zijn we nou eigenlijk? Ik ga door mijn knieën en doe mijn hand tegen die van hem. ‘Kijk, we hebben allebei vijf vingers,’ zeg ik. ‘En kijk eens naar je hand, heb jij ook van die lijnen erin? En hier op mijn duim zit een litteken, heb jij dat ook? Ja, warempel. We lijken op elkaar. Wij zijn allebei kostbaar.’ We kijken elkaar aan en glimlachen. Even is het goed en is er geen verschil tussen ons.

En op dat moment besef ik: zo kijkt God ook naar ons. Voor Hem zijn we hetzelfde, even waardevol en geliefd. Hij heeft ons Zelf gemaakt en kent ons door en door. Met dit besef vallen verschillen in huidskleur en cultuur weg, en voel ik me even intens verbonden met dit jongetje.

Lees vandaag psalm 139, en sta heel bewust stil bij vers 14 (HSV): "Ik loof U omdat ik ontzagwekkend wonderlijk gemaakt ben; wonderlijk zijn Uw werken ...".