De terugkeer van IsraëlVoorbeeld

Psalm 126 werd geschreven toen het volk Israël was teruggekeerd uit de Babylonische ballingschap. In die tijd had koning Kores de Joden gelegenheid en middelen gegeven om terug te keren naar het land en daar de tempel te herbouwen. Na 70 jaar ballingschap bleek dat de God van Israël zijn volk toch niet had verstoten. Toen Jeruzalem en de tempel in 586 v.Chr. werden verwoest, dachten velen dat dat het definitieve einde was van de Joden, het land Israël en de tempeldienst. Maar de bijzondere roeping van Israël, het land en de stad, was nog niet voorbij!

De Joden mochten terugkeren. Het leek wel een droom, te mooi om waar te zijn. Hun mond werd vervuld met lachen en hun tong met gejuich. En je snapt wel waarom! Israël mocht toch nog dit bijzondere volk in het beloofde land zijn - een zegen voor de hele wereld. Dat had God immers aan Abram beloofd!

Ook rondom het ontstaan van het huidige Israël is deze Psalm veel geciteerd. Opnieuw waren de nakomelingen van Israël stomverbaasd, toen zij zó kort na de verschrikkingen van de Holocaust weer een nationaal bestaan en een nationale toekomst kregen. En nog steeds beleeft Israël vreugde als die terugkeer van verstrooide kinderen van Israël naar het land nog steeds week in week uit doorgaat.

Ook wij christenen mogen ons hierover verblijden. Laat ons die heidenvolken zijn die vanwege Israëls terugkeer zeggen: De Heere heeft grote dingen bij hen gedaan! Ook wij mogen ons verheugen over Israëls terugkeer, want dit onderstreept de betrouwbaarheid van Gods Woord en maakt ons er weer van bewust dat het door Jezus aangekondigde Koninkrijk echt gaat komen!

Dank God voor de terugkeer van het volk Israël naar het beloofde land!