De Achtste DagVoorbeeld

Klaagliederen

"...Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?" (Matteüs 27:46, HSV)

Verliezen leiden tot rouw. Maar niet automatisch. Het verlies of meerdere verliezen kunnen soms zo veel pijn doen dat we op slot gaan, of ons distantiëren van wat gebeurd is. We kunnen het niet aanzien. En dan kan het jaren duren voordat we gaan rouwen over ons verlies.

Rouwen begint wanneer we bewust afscheid nemen. De intensiteit van rouwen neemt toe naarmate de band met dat wat we verloren hebben sterker was. Hoe dichter bij, hoe meer verbonden in eenheid, hoe dieper de rouw ons treft. Rouwen is ook iets wat we moeten leren. Leren rouwen, leren toestaan dat je tal van – soms heel tegenstrijdige – emoties, ervaringen en gedachten hebt bij een verlies. Maar heb je als kind al geleerd te rouwen, of werd je juist weggehouden bij pijnlijke gebeurtenissen? Of probeerden mensen met woorden en verklaringen uitleg te geven, in plaats van naast je te staan met lege handen en open oren. Stil, als het nodig was.

Ons hele leven is een leven van afscheid nemen en opnieuw beginnen. Vanaf onze geboorte, uit huis gaan, tot sterven toe. Afscheid nemen is een van de grootste risico’s die er zijn. Want met het afscheid nemen openen we de deur naar het onbekende; beginnend met rouwen, waar we niet altijd even goed in zijn. Het willen blijven vasthouden aan het verleden is daarbij onze grootste vijand. Dat vasthouden verstilt ons en remt ons om in beweging, om vooruit te komen.

Rouwen noemen wij ook wel de ultieme ‘kruisarbeid’, verwijzend naar Jezus. ‘Kruisarbeid’: het is niet alleen een cognitieve (betrekking hebbend op het denken), fysieke (lijfelijk ervaren) en emotionele weg, maar bovenal een spirituele weg, die we samen met Jezus mogen bewandelen. Hij gaat ons daarin voor als Hij zelfs godverlatenheid ervaart en het uitschreeuwt voelend alsof God Hem verlaten heeft.

David heft een heftig klaaglied aan - Psalm 22 - wat eindigt met het geloof dat God zich niet ver van hem zou houden. Het uitschreeuwen van de pijn samen met het geloof of de hoop op Gods aanwezigheid.

Jezus noemde zichzelf 'de Mensenzoon', daarmee bedoelde Hij dat Hij de mensen vertegenwoordigt, of met zich meedraagt. Aan het kruis sterft Jezus, en daarmee de mensheid, in de armen van de Mensenzoon. Dat betekent dat je Jezus in jouw proces van afscheid nemen en rouwen kunt betrekken. Jezus en jij gaan samen door dat proces. Jouw pijn is zijn pijn, jouw rouw is zijn rouw, jouw emoties zijn de zijne en zijn emoties zijn de jouwe. In de rouw ben je niet alleen. Alles is gericht op nieuw leven na rouw. Een nieuw leven van en met Jezus. Rouwen is onszelf voorbereiden op de Verrijzenis!

Want er is Leven na dit leven!