Jona: Geschiedenis & ArcheologieVoorbeeld

Jona erkent schuld (Jona 1:10-16)

De zeelieden begrepen de immense draagwijdte van Jona’s ongehoorzaamheid. Jona leek waanzinnig om voor de Schepper van zee en land te vluchten en daarmee ook hen in gevaar te brengen. Terwijl de storm nog zwaarder begon te woeden vroegen de zeelieden wat ze moesten doen.

Jona erkent zijn schuld en offert zichzelf voor hun veiligheid. De zeelieden moeten hem in zee werpen. Jona wil liever sterven dan ertoe bijdragen dat mensen in Nineve Gods genade ontvangen. Maar wat zou jij doen als God je in 1944 naar Berlijn had gezonden om er het oordeel af te kondigen in de hoop dat het Duitse volk zich zou bekeren en God de stad zou sparen?

De zeelieden zoeken een andere strategie. Keihard roeien ze tegen de storm in om het schip terug aan land te brengen. Dit is een logische keuze, omdat ze hun voorraden overboord hebben gegooid en er zonder Jona geen reden is deze reis voort te zetten. Wat ze willen lukt echter niet.

Overtuigd door de woorden van Jona riepen de zeelieden tot Jahweh. In die tijd was het niet vreemd om andere goden aan te roepen. Vol ontferming vroegen ze God het hen niet toe te rekenen als ze Jona overboord zouden werpen. Daarna wierpen ze Jona in zee. Dat brengt de woedende zee tot bedaren. Jona koos voor de dood om de bemanning te redden. Hoewel dat getuigenis vroom christelijk klinkt, is er een groot verschil met de dood van Jezus Christus. Jona gaf zijn leven doordat hij anderen in doodsgevaar had gebracht. Jezus gaf zijn leven om anderen van de dood te redden. Als reactie op de gebeurtenis brengen de zeelieden offers aan God en leggen ze geloften af. Over de inhoud daarvan zwijgt het boek.