نجوای آرام خدا

او را گفت: «بیرون برو و به حضور خداوند بر کوه بایست.» اینک خداوند از آنجا عبور می‌کرد. آنگاه بادی شدید و بسیار سخت کوه‌ها را شکافت و صخره‌ها را به حضور خداوند خُرد کرد، ولی خداوند در باد نبود. پس از باد، زمین به لرزه در‌آمد، ولی خداوند در زمین‌لرزه نبود. پس از زمین‌لرزه، آتشی، ولی خداوند در آتش نیز نبود. پس از آتش، نجوای آرامی به گوش رسید. (اول پادشاهان ۱۹: ۱۲-۱۱)

خدا نبی مأیوس را به سوی کوهی دور‌افتاده وسط بیابانی خشک، هدایت کرد. این کوه هر کوهی نبود، بلکه همان مکانی بود که قرن‌ها پیش، موسی خدا را بر آن ملاقات کرد، همان جایی که قوم اسرائیل شریعت خدا را دریافت کردند. پس اینجا، در این مکان خاص بر کوه سینا، خدا به ایلیا گفت: «بیرون برو و به حضور خداوند بر کوه بایست.» خدا می‌دانست که ایلیای غمگین و مأیوس به چه نیاز دارد. او به ملاقات شخصی با خدا نیاز داشت. الهیات ایلیا ایراد بنیادین نداشت، ولی در آن بُرهه، تجربهٔ و قدرت او با کاستی روبه‌رو بود.

خدا این کاستی را رفع کرد. به کلمات «اینک خدا از آنجا عبور می‌کرد» دقت کنید. خدا حضور خود را نزد ایلیا آورد، ولی ابتدا نشان داد که در چه جایی نیست. خداوند در باد نبود، در زمین‌لرزه نبود، در آتش نیز نبود. ایلیا کسی بود مثل همهٔ ما (یعقوب ۱۷:۵)، از این رو، مثل بسیاری دیگر، ایلیا هم احتمالاً تنها در تجلیات شورانگیز به دنبال خدا بود. قطعاً خدا گاهی به این طریق تجلی می‌یابد، یعنی به‌واسطهٔ باد، زلزله یا آتش، ولی اغلب در محیط‌هایی که هیجان کمتری دارند، ظاهر می‌شود.

در زکریا ۶:۴ هم می‌خوانیم: «نه به قدرت و نه به قوّت، بلکه به روح من؛ خداوند لشکرها می‌فرماید.» شاید این آیه را حفظ باشیم، ولی متأسفانه اصل مطلب را به‌راحتی فراموش می‌کنیم. دوست داریم که تنها در تجلیات نیرومند قدرت به دنبال حضور خدا باشیم. سخت است که باور کنیم خدا در باد خروشان یا زلزلهٔ مهیب یا آتش هولناک، نیست. خدا در زندگی ایلیا از این رویدادها استفاده کرد تا اصل مطرح شده در زکریا ۶:۴ را پررنگ سازد.

پس از گذشتِ باد و زلزله و آتش، «نجوای آرام» به گوش رسید. یکی از مفسرین اسم نجوای آرام را زمزمه‌ای آرام گذاشته است. این پدیدهٔ آخر تضادی با تجلیات قبلی دارد. خدا حقیقتاً ایلیا را در نجوایی آرام ملاقات کرد، نه زلزله‌ای مهیب که قبلاً پیش آمده بود.

در این پیغام، حقیقتی عمیق نهفته است، هم برای ایلیا و هم برای ما. ایلیا شاید فکر کرد که نمایش عظیم قدرت در کوه کرمل (اول پادشاهان ۲۰:۱۸-۴۰) قوم را به سوی خدا بِگرداند. یا شاید فکر کرد که نمایش داوری خدا بر علیه انبیای بَعَل و اعادهٔ وجهه‌اش در کوه کرمل دل قوم را تغییر می‌دهد. ولی هیچ کدام تأثیری که انتظار داشت را نگذاشت. این مثال برای خادمان مسیحی، به‌خصوص واعظین امروزی بسیار مهم است. نشان می‌دهد که تجلیات قدرت و وعظ خشم خدا لزوماً دل‌ها را تغییر نمی‌دهد. بلکه در عوض، نجوای خدا که با دل انسان سخن می‌گوید، نیرومندتر از تجلیات قدرت یا نمایش داوری اوست.

موفقیت ایلیا بر کوه کرمل سریعاً کمرنگ شد و سبب شد که فکر کند کل زندگی او به‌عنوان نبی هدر رفته و تأثیر واقعی بر قوم خدا نگذاشته است. او از لنز خاکستری ناباوری به اطراف خود می‌نگریست و اجازه داد که تخیلش قدرت بیشتری از واقعیت پیرامونش داشته باشد. خدا به ایلیا اطمینان بخشید که ۷ هزار نفر در اسرائیل باقی هستند که به خدا وفادارند (اول پادشاهان ۱۸:۱۹). آشکار شدن این بازماندگان وفادار به خدا، سبب تشویق ایلیا شد و فهمید که تنها نیست؛ همچنین مطمئن شد که خدمت بی‌سر‌و‌صدای موعظه و تشویق او ثمر فراوانی آورده است، بیش از چیزی که جرأت تصورش را داشت.

خدا همچنان می‌تواند قدرتش را به‌واسطهٔ نجوای آرام نشان دهد.

براساس تفسیر کتاب‌ مقدس، نوشتهٔ دیویدگازیک.

آیا می‌خواهید توضیحات مشابه دیگری را از کتاب‌مقدس، مطالعه کنید؟ مردم از هر سن، پیشینه و فرهنگ با استفاده از این تفسیر غنای بیشتری به دورهٔ مطالعاتی خود از کتاب‌مقدس می‌بخشند. تفسیر کلام ماندگار کل کتاب‌مقدس را با زبانی ساده توضیح می‌دهد. این تفسیر در سایت farsi.enduringword.com در دسترس است. همچنین مجموعه دروس کتاب‌مقدسی متعددی را در قالب فایل‌های صوتی و تصویری، پرسش و پاسخ هفتگی، پادکست دعای روزانه و اپلیکیشن‌های رایگان در دسترس عموم قرار داده‌ایم.

خدا حین مطالعهٔ کلام برکتتان دهد و ایمانتان را بر خدای زنده قرار دهد!