شور و اشتیاق روحانی را در ازدواج خود بدمیدنمونه

«متأهل لیکن متوکل» آیا این عین واقعیت نیست که بسیاری از جرّ و بحثهای بین زوج‌ها حاصل ناامیدی از همسر هستند؟ ما می‌خواهیم همسرمان چیزی باشد، کاری کند یا خصلتی بیابد، اما چنین اتفاقی نمی‌افتد و این‌ موضوع باعث سرخوردگی‌مان می‌شود. واقعاً می‌خواهیم همسرمان ما را همانطوری دوست دوست داشته باشد که خدا دوست دارد. انتظار داریم او نگفته، بداند که روز سختی داشته‌ایم و وقتی می‌گوییم «نگران نباش، چیز مهمی نیست، به چیز خاصی احتیاج ندارم»، داریم اغراق می‌کنیم؛ اینکه بداند می‌خواهیم او قوی یا لطیف باشد، تسلیم شود یا محکم بایستد، فقط به این خاطر که این دقیقاً کاری است که می‌خواهیم او انجام بدهد. اگر همسرم من را واقعاً دوست داشت، حتماً اینها را می‌دانست، مگر نه؟ راستش را بگویید: آیا گاهی اوقات چنین فکر و احساسی ندارید؟ و حتماً می‌دانید که چنین انتظاری، باری است که تحملش برای همسرمان که انسانی بیش نیست، غیرممکن است، مگر نه؟ اما اگر به دنبال «ازدواجی مبتنی بر توکل به خدا» باشم، چطور؟ اگر تصمیم گرفته باشم که فقط بر خدا تکیه کنم و از همسرم هیچ انتظاری نداشته باشم و برای رفع همۀ نیازهایم، حتی نیازهای احساسی و ارتباطی‌ام کاملاً به خدا اتکاء کنم، چطور؟ در این صورت، به‌جای دلخور شدن از کاری که همسرم انجام نمی‌دهد، هر کار کوچکی که او می‌کند، مرا (به شکل خوبی) شدیداً تحت تأثیر قرار خواهد داد. به این ترتیب، به‌جای دلخوری، پر از قدرشناسی خواهم بود. امّا آیا دقیقاً برعکس این موضوع همان چیزی نیست که در ازدواج رخ می‌دهد؟ وقتی در مرحلۀ قرار عاشقانه هستید و آن شخص (آقا) کار قشنگی برای شما انجام می‌دهد، پیش خودتان فکر می‌کنید: چه عالی! ولی وقتی پس از ازدواج به‌قدری که باید، به شما هدیه نمی‌دهد، پیش خود فکر می‌کنید: همۀ هدیه‌ای که می‌توانست برایم بخرد، همین‌قدر بود؟ واقعاً؟ به همین خاطر است که من خواهان «ازدواجی مبتنی بر توکل» هستم، خواهان ازدواج با فردی خداشناس و دارای نگرشی توأم با توکل به خدا، که هیچ انتظاری از همسر خود ندارد، و به خدا تکیه دارد و در نتیجه، خالصانه قدردان خدمات و برکاتی است که از همسر خود دریافت می‌کند. *آیا نگرش شما حاکی از قدردانی است یا دلخوری؟ داشتن «ازدواجی مبتنی بر توکل» چگونه می‌تواند رابطۀ شما را با همسرتان بهبود ببخشد؟