شور و اشتیاق روحانی را در ازدواج خود بدمیدنمونه

«در انتظار زندگی آینده» از خودتان بپرسید: چقدر در ازدواجم بر سر چیزهای بی‌اهمیت گرفتار دعوا می‌شوم؟ اگر زوجها فقط ماهی یک بار موعظۀ بالای کوه را با هم مطالعه کنند، چقدر از مشکلات زناشویی‌شان حل خواهد شد؟ هدفْ نه خوار شمردن امور این دنیا بلکه ارج نهادن به امور آسمانی است. جاناتان ادواردز شعری با این مضمون سروده است: «پدر و مادر، زن و شوهر و فرزندان و یا هم‌نشینی دوستان این جهانی سایه‌هایی بیش نیستند، لیکن جوهرۀ مصاحبت لذتِ حضور خداست. اینان پرتوهایی پراکنده‌اند و خدا، آفتاب. اینان جویبارند و خدا، سرچشمه. اینان قطره‌اند و خدا، اقیانوس.» کل این شعر به این معناست که ما ناگزیریم متمرکز باشیم تا دل‌مشغولی والای خود را از دست ندهیم؛ در غیر این‌صورت، ممکن است تمام تمرکزمان بر اهداف کم اهمیت‌تری (هرچند مهم) از قبیل سعی در بهبود گفتگوهایمان، سر و سامان دادن به امور مالی، حفظ روابط عاشقانه و غیره قرار گیرد. باید به یاد داشته باشیم که این چیزها نه مایۀ زندگی هستند و نه هدف نهایی آن. هر چه باشد، همان‌طور که ادواردز به ما خاطرنشان می‌سازد، « اگر حیاتمان سفری به‌سوی آسمان نیست، قطعاً سفری به جهنّم خواهد بود.» اگر می‌خواهید بر اساس این اصل زندگی کنید، هر ماه با همسر و/یا گروه دوستان خوبتان راجع به این موضوع صحبت کنید. از همدیگر بپرسید: «امید آسمان چگونه بر محبت ما نسبت به یکدیگر، بر نحوۀ تربیت فرزندانمان، بر نحوۀ خرج کردن پولمان و بر اینکه وقت خود را روی چه چیزی متمرکز می‌کنیم، تأثیر می‌گذارد؟» *شما و همسرتان چطور هر روزه با امید به آسمان زندگی می‌کنید؟ اگر می‌توانستید طرز فکری ابدی داشته باشید، این امر چگونه تأثیری بر زندگی روزمرۀ شما می‌گذاشت؟