Seçilmiş: Kendinize Her Gün Müjde'yi HatırlatınÖrnek

Ruhumuzu Tanrı'yı sevmesi için eğitmenin başlıca yollarından biri, canlarımıza Müjde'yi vaaz etmektir. Ruhunuz İsa'nın çarmıhını ne kadar çok görürse, içinizde o kadar çok minnettarlık ve hayranlık doğacaktır. İnsanlar, fedakârlık yapmaya bu şekilde yanıt vermeye alışmışlardır. İsa'nın yaptığından daha büyük bir fedakârlık hayal etmek zordur.

Dünyayı dolaşırsanız, neredeyse evrensel olarak, her kültürde, yankılanan bir cümle Mezmur 103:1'deki tanıdık ifadedir: "RAB'be övgüler sun, ey gönlüm."

Bu ifadeyi parçalara ayırın. Davut, vaaz ederek ruhunu eğitiyor. Davut, ruhuna nasıl hissetmesi ve Müjde'ye nasıl yanıt vermesi gerektiğini anlattı: İstesen de istemesen de RAB'be övgüler sun, gönlüm. O sadece güzel bir dize söylemiyordu; kendisine konuşuyor, ruhuna adım atması için meydan okuyordu. Kutsal Yazılar bu alışkanlığı, “Ama Davut, Tanrısı RAB'de güç bularak...” diyerek tanımlar (1. Samuel 30:6).

Bu, gerçekten Hristiyanlığın kayıp bir sanatı, güzel bir disiplinidir. Şu anki ruh halinizden, kararsız kültürden, çevrenizdeki insanlardan veya daha trajik şekilde sosyal medyadan ipuçları almak yerine, ruhunuzun gözlerinin içine bakın ve ona çarmıha, dirilişe bakmasını söyleyin. Ruhunuzdan, ezik ve parçalanmış omuzları sizin günahınızın ağırlığını taşıyan Mesih'in iyiliğinden içmesini isteyin.

Bazen ruhunuzu gerçekten bakmaya zorlamanız gerekir. Vaftizci Yahya kainata seslendi, "İşte!" veya "Bakmalısınız!" dedi, “İşte, dünyanın günahını ortadan kaldıran Tanrı Kuzusu!” (Yuhanna 1:29). Bu günlük bir emir. Bakmalıyız! Asla hak etmediğiniz doğrulukta büyük sevinç duyabilmek için İsa'nın asla işlemediği bir günah için dayanılmaz derecede acı çektiği çarmıha bakın.

Müjde, yüreklerimizi güçlendirerek ruhlarımız için günlük gıda haline gelir. Ruhlarımız Mesih'in başında dikenlerin açtığı yaralardan akan kanı gördüğü zaman, şikayet etmek, kendimiz için üzülmek veya endişeyle dolmak daha zordur. Gün boyunca bunu yaptığımızda doğal olarak yüreklerimizde minnettarlık artar.