Jobi 33:13-29

Pse matesh me të e thua s'të kthen çdo fjalë? Një herë flet Perëndia e të dytën herë nuk rroket. Në ëndërr, natën në vegim, kur mbi njerëzinë kllapia bie, e ndër shtroja ata dremisin, njerëzve ai veshët ua hap e ua mbush me udhëzime, për ta kthyer njerëzinë nga zararet e për ta zhveshur nga krenia, për t'ia shpëtuar shpirtin nga gropa e jetën nga ushta vringëlluese. Ai e qorton me dhimbje në shtrojë e me dridhje kockash pa pushim, aq sa në jetë edhe buka i neveritet e në shpirt edhe gjella më e këndshme. Mishi i tij fishket e s'shihet më e i dalin kockat që nuk i shiheshin. Gropës shpirti i tij iu qas e vdekjeprurësve jeta e tij. Ah, sikur të vijë pranë një engjëll, një ndër një mijë ndërmjetësues, për t'i treguar njerëzisë të drejtën, për t'i dhënë hir e për të thënë: “Shpëtoje, o Perëndi, nga gropa ku po bie! E gjeta unë shpagimin”. Më shumë se në rini do të zhdërvillet mishi i tij e në ditët e djalërisë prapë do të kthehet. Perëndisë do t'i lutet e ai do ta pranojë, me galdim fytyrën do t'ia shohë e njeriut drejtësinë prapë do t'ia kthejë. Do të hasë në njerëz e do t'u thotë: “Mëkatova, por prapësia që bëra nuk m'u kthye. Ai ma shpëtoi shpirtin nga groposja e tani, i gjallë, mund të kundroj dritën”. Ja, të gjitha këto i bën Perëndia, dy-tri herë, për njeriun