Blijf leven onder een open hemel

Vandaag is de laatste dag van dit leesplan. We startten bij ons begin. We ontdekten hoe God er van begin af aan bij is geweest. Vervolgens zagen we wat dat voor effect op ons mag hebben. In deze laatste overdenking wil ik stilstaan bij het wachten. Hoe gaan we om met vragen wanneer we in ’een seizoen van wachten’ zitten. Wachten op gebedsverhoring, wachten op een wonder, wachten op … vul zelf maar in.

Laten we kijken wat we kunnen leren van Abram. Hij kreeg in Genesis 12 de belofte, de droom, de visie om iets te doen. God heeft hem geroepen. We lezen dat hij toen 75 jaar oud was. Er zijn theologen die zeggen dat er tien jaren voorbij gingen, voordat we in hoofdstuk 15 belanden. Eerlijk gezegd heb ik dat zelf niet uitgezocht. Ik weet wel dat Abram 86 jaar oud is in hoofdstuk 16, als Ismaël wordt geboren. Er is een hoop gebeurd tussen hoofdstuk 12 en 15. Het is dus aannemelijk te geloven dat er wel wat jaren (maximaal tien) voorbij zijn gegaan, voordat we in hoofdstuk 15 zijn. Ik wil hiermee aangeven dat het soms even kan duren voordat wij verandering zien. Sterker nog... Abraham moest uiteindelijk 25 jaar wachten voordat Isaac werd geboren (Genesis 21:5)!

Maar goed, terug naar onze tekst. Wanneer we Abram hier zien, dan is hij in zijn tent. God zegt tegen Abram dat hij niet bang moet zijn en dat Hij hem zal beschermen als een schild. Waarschijnlijk zat Abram nu in een soort van dipje. Waarom zou God anders zeggen dat Abram niet bang moest zijn? En Abrams reactie bevestigt dit. Abram is niet zozeer bang voor zijn leven, maar hij is vooral bang dat de belofte niet uitkomt. En precies als hij dit in alle eerlijkheid uitspreekt, neemt God hem mee naar buiten.

Ik herken mezelf in Abram. Ik ken dat gevoel maar al te goed dat je ergens aan begint, omdat je echt gelooft dat je dit moet doen. Je hebt visie, passie en je wilt ervoor gaan. Je gelooft dat het Gods wil is voor je leven. Je begint te rennen, maar na een poos zie je dat het doel nog steeds niet is bereikt. Je wordt moe, een beetje teleurgesteld en je gaat jezelf zielig vinden. Net als Abram trek je jezelf dan terug in je tent, je comfortzone.

Maar let op wat God hier doet. God spreekt Abram niet toe ín de tent, maar Hij leidt Abram naar buiten (uit de tent). Hij wijst Abram op de sterren. De sterren die richting geven, net zoals de beloftes van God richting geven. Deze sterren waren er al die tijd, dus ook toen Abram in zijn tent was. Maar toen zag hij ze niet. Hoe herkenbaar is dit. Omdat we in onze tent zijn, wordt ons zicht richting de hemel belemmerd. We zien alleen ons ’plafond’. God wil ons leiden naar een plek waar je zicht niet wordt beperkt en waar je weer durft te dromen.

Dus ook al moet je blijven leven in het nu, het is erg belangrijk dat je je droom niet vergeet. Je moet wel leven in het nu, maar er niet in gevangen zitten. Daarom: richt je blik op Hem en houd je droom in het zicht, terwijl je blijft wandelen in het nu. Verlies je je droom, door de waan van de dag, uit het oog? Dan is het belangrijk om van tijd tot tijd weer uit je tent te komen en je blik te richten op de beloftes van God. Er is niets mis met een tent, maar gebruik het waar het voor bedoeld is... in die tijd was een tent een rustplaats, maar het leven gebeurde vooral buiten de tent. Af en toe rusten in je comfortzone is oké, maar blijf leven onder een open hemel!

Reflectievraag

Vandaag een specifieke vraag aan iedereen die nu in zijn of haar ‘tent’ aan het rusten is. Ben je nu aan het rusten voor de volgende dag of ben je al te lang aan het schuilen?

-------

Dit leesplan is geschreven door Gilbert Thera. Samen met zijn vrouw Sharon is hij al zo’n vijftien jaar betrokken bij de missie van Compassion: kinderen bevrijden uit armoede in Jezus’ naam. Zij delen graag het verhaal van gerechtigheid en hoop in jouw kerk, door hier over te spreken en te zingen. Zoek je een manier om de dienst of samenkomst in jouw kerk eens anders in te vullen? Nodig Gilbert en Sharon of een van onze andere artiesten gratis uit!