Hoopvolle troostVoorbeeld

Gezegend om een zegen te zijn. Dat is een zin die ik vroeger wel vaker hoorde. Maar bij het lezen van 2 Korintiërs 1 vers 4 zie ik een hele mooie variant: Getroost om zelf tot troost voor een ander te zijn.

Waarom ik dat zo mooi vind? Omdat dit purpose, oftewel bestemming, invulling of een doel, geeft aan mijn verdriet. Want wanneer ik verdriet ervaar omdat ik onder druk kom te staan door wat dan ook, dan mag ik zijn troost verwachten. En die troost is niet alleen voor mijzelf, maar die troost mag ik doorgeven.

Hoe mooi is het om te beseffen dat wij ALLES, maar dan ook echt ALLES mogen doorgeven wat wij van Hem hebben ontvangen. Dus de zegeningen, de succesverhalen, dat wat we van nature snel delen met iedereen die het maar horen wil. Maar ook de dalen daar waar we onder druk kwamen te staan en Gods dragende hand mochten ervaren.

Op de bergtop vieren we met elkaar, maar het zijn vaak de dalen waar we de connectie kunnen maken met de ander. In onze kracht inspireren we elkaar, maar juist op die zwakke momenten, daar waar we kwetsbaar zijn, daar ontmoeten we elkaar en vindt er connectie plaats.