Soms is er even niets te zeggen...

Ik weet niet wat ik zeggen moet…
Weet jij soms ook niet wat je zeggen moet als je iemand wilt troosten?

Als ik naar een begrafenis rijd, oefen ik vaak vooraf het woord ‘gecondoleerd’. Heel gek, maar ik heb een keer ‘gefeliciteerd’ gezegd… Zo erg! Toen wist ik helemaal niet meer wat ik zeggen moest.

Bij groot verdriet van een ander, weet je soms niet wat je moet doen. Doe dan ook niets.
Jouw aanwezigheid vertelt al het verhaal van meelevendheid. Je bent er. Punt.

Mensen troosten mensen, doordat ze er gewoon zijn.

Rebekka troostte Isaak na het overlijden van zijn moeder. Hoe? Ze was er. Punt.

“Izaäk bracht haar in de tent die van zijn moeder Sara was geweest. Hij trouwde met Rebekka en hield veel van haar. Zo werd Izaäk getroost na de dood van zijn moeder” (Genesis 24:67, BB).

Samen verdriet delen is belangrijk.
Mag een ander delen in jouw verdriet?

“Toen Hij bij de stadspoort kwam, zag Hij een begrafenisstoet. Een weduwe ging juist haar enige zoon begraven. Er waren veel mensen uit de stad bij haar” (Lukas 7:12, BB).

Lazarus overlijdt. Wat deden mensen om te troosten zonder woorden?
Ze waren er gewoon. Punt.

“Er waren veel Joden gekomen om Maria en Marta te troosten over de dood van hun broer” (Johannes 11:19, BB).

Ook Job vraagt zijn vrienden of ze gewoon naar Hem willen luisteren… als troost.
“Luister nu eens goed naar wat ik zeg. Dat zou mij troosten” (Job 21:2, BB).

God luistert altijd naar je. Je mag al je vragen aan Hem stellen en al je verdriet met Hem delen.

Zullen we samen bidden?
“Heer, als ik niet weet wat ik moet zeggen, weet ik dat U altijd bereid bent om liefde te spreken in mijn hart. Als ik woorden van verdriet naar U uit, luistert U met heel Uw hart. Dat troost mij. Dank U wel. Amen.”

Zo blij dat je bestaat!
Wilma Veen