Laat het vuur weer branden deel 1Voorbeeld

Ik heb U nodig… onderweg

Ik kwam op mijn 33ste jaar tot de ontdekking dat ik hard werkte maar nog nooit iets voor God had gedaan. Ik werkte altijd zes dagen in de week en had weinig tijd voor God. Toen mijn vader [66] overleed ben ik door God aan het denken gezet. Ik besefte mij dat ik op de helft van mijn leven zou zijn als ik zo oud zou worden als mijn vader. Wilde ik op dezelfde manier verder leven? Was ik overvloedig in het werk van de Heere?

Juist toen las ik een blad van Open Doors. Dat deed ik vaker, maar deze keer was anders. Ik vroeg me af waarom ik niet zelf iets deed voor de vervolgde christenen. Waarom moest een ander dit werk doen, wat zou ik kunnen betekenen?

Ik nam contact op met Open Doors. We werden gevraagd naar Roemenië te gaan. Dit land was straatarm. We mochten voedsel brengen naar één van de verspreidingsadressen in Roemenië. Via dit adres zou dan het voedsel ook onder andere christenen verspreid worden. Het lastige was alleen dat wij geen voedsel de grens over mochten brengen. De overheid ontkende namelijk dat er armoede was en er was dus ook geen noodzaak voor voedselhulp.

In Nederland voorzag God in duizenden dollars. Hiermee konden wij in verschillende steden in Roemenië voedsel kopen en dit naar één adres brengen. Op deze reizen hadden wij God nodig. Een voorbeeld hiervan is dat onze auto vol zat met ingekocht voedsel. Er was echter nergens in het land diesel te koop en het raakte op. Daar sta je dan, wel voedsel maar niet genoeg brandstof om het voedsel af te leveren. Terugkeren of wachten op een wonder? Op zo’n moment bid je tot God om advies en hulp.

Na ons gebed vonden we drie mannen met een legervoertuig die wel wilden helpen. We ruilden drie jerrycans van 5 liter diesel voor 3 pakken koffie en hadden meer dan genoeg brandstof om naar ons adres te rijden.

Bij het afleveradres hadden we een nieuwe uitdaging. Wij moesten 50 meter lopen met het voedsel. Een auto vol met voedsel uitladen zonder gezien te worden is dan onmogelijk. Iedereen kon ons zien en dit was gevaarlijk voor de mensen van het adres. De mensen die woonden op het adres maakten zich niet druk. Ze wezen naar de hemel en baden dat God de ogen van voorbijgangers zou verblinden. In de tuin zag ik twee vrouwen op hun knieën hiervoor bidden. God deed een wonder. De mensen keken langs ons heen als of we er niet waren. Niet één keer, maar tijdens al die tientallen wandelingen van de auto naar het huis en weer terug.

Tot op de dag van vandaag mag ik afreizen naar arme landen in Europa. Wat ik hiervan leer is dat God beschermt, voorziet en machtig is, maar ook dat God iedereen kan gebruiken.

Vraag:
Mijn vraag aan jou is hoe jij, op jouw manier, je inzet voor God en zijn gemeente? Ben jij overvloedig in het werk van de Heere? God wil aan de slag, jij ook?

Kees, 81 jaar