Zolang ze beweegt, leeft ze

’s Morgens heel vroeg kom ik de keuken inlopen. Onze Coco, een bruine flatcoated retriever, ligt stil op zijn matje. Zo stil, dat ik er bang van word. Sinds wanneer gaat die staart niet heen en weer als ik de trap af kom? Waarom gaat dat koppie niet omhoog? De adrenaline schiet door mijn lijf. Ze zal toch niet dood zijn? Ik ga door mijn knieën en ineens gaan de ogen open. Achter dat bruine lijf zwabbert plotseling zijn staart. Je beweegt, Coco! Dus… je leeft!

Pfff…



Ik knuffel de hond meer dan normaal en zet een koffietje.

In het Oude Testament lezen we verhalen van een levende God. Hij was er, maar mensen konden Hem niet zien, maar regelmatig sprak Hij met mensen. Spreken door woorden, beelden, dromen, wonderen en tekenen. Een God in beweging, maar niet zichtbaar.

Neem dan het Nieuwe Testament! God koos ervoor om zichtbaar te worden. Ik ben zo dankbaar, dat dat is gebeurd. We willen iets voelen, aanraken, aaien en weten: jij beweegt, dus je leeft. ‘Zien doet geloven’, bij ons mensen.

In Lucas 2 lezen we dat een Engel zichtbaar werd. Hij sprak: “Jullie hoeven niet bang te zijn. Want ik breng jullie goed nieuws. Dat goede nieuws is voor het hele volk” (Lukas 2:10, BB).

Dit was het grote begin van nog iets veel groters. Het is alsof wij in onze pluche rode stoel in Carré zitten: de gordijnen gaan open… Dan wordt het grote schouwspel aangekondigd. Je gaat verzitten. Kijkt gespannen en je lijf is één brok verwachting. 

Laten we met die houding deze woorden van de engel ontvangen.



Goed nieuws voor jou!

Jezus komt! Hij beweegt zich onder de mensen. Hij zal ook vandaag bewegen in jouw leven, doordat je deze woorden leest.

Zullen we samen bidden?

“We openen ons hart voor U. Kom met uw beweging in ons. Beweeg ons binnenste, zodat we zien, voelen en beleven dat we LEVEN! Amen.”