Grafmomenten

"Toen zei Jezus: “Maria!” Ze draaide zich om en zei tegen Hem: “Meester!”"

(Johannes 20:16, BB)

Op een dieptepunt in mijn leven riep ik naar God: “Here Jezus, doe dan wat!” Ik verwachtte stilte, maar Hij sprak: “Jirs, kijk eens naar mijn kruis. Stel ik je nog steeds teleur?” Hij noemde mij bij mijn naam.

Zo ging het ook bij Maria. Na Jezus’ dood bezocht ze zijn graf. Het was leeg. Hij had wel gezegd dat Hij zou sterven en opstaan, maar ze had het niet ‘gepakt’. Dan ziet ze de ‘tuinman’. Het blijkt Jezus te zijn. Hij zegt niet tegen haar: “Hé Maria, ik ben het,” of “Geweldig hè, het is gelukt.” Hij zegt alleen: “Maria” en dan herkent ze Hem. Jezus noemt haar naam. Hij houdt van haar.

Net als Maria zoeken we in ons leven die erkenning en liefde. We hebben het nodig dat iemand die wij liefhebben en respecteren tegen ons zegt: “Ik houd van je, jij bent de moeite waard.” We zoeken dat in allerlei mensen en dingen, maar niemand en niets legt echt die basis in ons leven behalve Jezus. Als Hij je bij je naam noemt, dan vind je pas echt jezelf. Je kunt mens zijn zoals je was bedoeld en dat geeft rust. Je hoeft niet meer naar jezelf op zoek in deze wereld, want je bent al gekend. Belangrijke dingen als: familie, vrienden, kerk en werk; alles komt nu in het juiste perspectief te staan.

‘Grafmomenten’ heeft iedereen in het leven. Als we de bodem raken en schreeuwen naar God, fluistert Hij onze naam. Zo is Hij. Maar ook in het gewone leven wil Hij dichtbij zijn. Zoek Hem op, luister goed en laat je verrassen. Hij wil jouw basis zijn. Vanuit Hem kun je echt leven.