#OpreisdoorLukas - Lukas 15: Verhalen over verliezen en vinden, verdriet en vreugde, vriendschap en vierenVoorbeeld

Die ene zoon

'Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen...'

Opnieuw een heel bekend verhaal dat in iedere kinderbijbel prachtig beschreven wordt met mooie tekeningen erbij. Het wordt ook wel ‘het verhaal van de wachtende vader’ genoemd. Want waar in de vorige twee verhalen iemand actief op zoek ging naar wat verloren was, lezen we hier over een wachtende vader. 

Een rijke vader en twee zonen. Een zoon wil zijn erfdeel al ontvangen bij het leven van zijn vader, verbrast het bij de hoeren en vervolgens zit hij tussen de varkens. Lager en dieper kun je niet zakken, zeker niet in de Joodse cultuur. De zoon ‘komt tot zichzelf’; realiseert zich waar hij mee bezig is en keert terug naar huis. 

De motieven om terug te keren zijn duidelijk: Het is allemaal gericht op de zoon zelf. Hij heeft honger, voelt zich vies en smerig en wil gewoon naar huis. Naar die fijne, goed verzorgde omgeving met een overvloed aan eten en drinken. Er wordt niets gezegd over hoeveel hij van zijn vader houdt en hoe erg hij hem mist. Hij gaat naar huis en wordt daar, geheel tegen zijn verwachting in, liefdevol ontvangen door zijn vader, die hem wél gemist heeft.

Wéér krijgen de omstanders die staan te luisteren een verhaal te horen dat tegen alle gangbare normen ingaat. Welke vader is in staat om op zo’n manier zijn zoon te ontvangen? Zonder gesprek, zonder ‘zie je nou wel’ en ‘je had beter moeten weten’. Niet eerst excuses maken, schuld belijden, vergeving vragen, fouten opruimen en goed maken om zo de schone lei te ‘verdienen’. Totaal onpedagogisch - en misschien zelfs wel: onbijbels! - in onze ogen. Toch?

Maar zelfs voor de verloren zoon, die doelbewust de vader doodverklaart en hem de rug toekeert, die alles stuk maakt en eigenwijs, eigengereid, onredelijk en ongezeglijk is, zelfs voor hem zijn de armen van de vader wijd geopend.

De jongen krijgt alles wat zijn identiteit als zoon bewijst terug: schoenen, kleding, een ring en vervolgens een feest om zijn terugkomst te vieren. Hij wordt gewoon weer opgenomen in de familiekring, is in de ogen van de vader dood geweest, weg, verloren, maar is weer levend geworden. Hij is altijd zoon gebleven, alleen was het al die tijd niet zichtbaar. 

De onbegrijpelijke, enorme vergevingsgezindheid van God, de Vader. Grootser dan groots en liefdevoller dan liefdevol.

Om over na te denken

Begrijp je de vergevingsgezindheid van de vader? Hoe zou jij reageren? Zou jij kunnen omarmen zonder te preken?