De effectiviteit van asociaal zijn

Sommige mensen hebben het idee dat monniken een beetje asociaal zijn. Ze trekken zich immers vaak terug op stille plekken. Lekker makkelijk, los van de zorgen van de wereld. Toch is dit niet waar. Iedereen die een beetje van de geschiedenis afweet, weet bijvoorbeeld dat het huidige Europa gevormd is door monniken. Keizer Karel de Grote werkte met hen samen om mensen massaal te leren lezen en studeren. Ook zetten de monniken zich in om boeken te kopiëren en stichtten ze grote bibliotheken. Wist je dat wij zonder de monniken nog geen 10% van alle oud-Romeinse boeken zouden hebben?

Ook in het leven van Antonius zien we dat hij niet asociaal is. In het leven van de monniken staat Christus centraal, en daarom zit Antonius soms tientallen jaren zonder mensen om zich heen in de woestijn. Maar zoals Christus van mensen houdt, houden monniken ook van de mensheid. Sommigen zien hun hele leven als monnik geen mens, maar bidden continu voor de wereld. Anderen hebben naast stille en eenzame gebedsmomenten ook veel contact met mensen. Dat zie je bij Antonius, en juist omdat hij zoveel tijd alleen met God doorbrengt, kan God hele bijzondere dingen doen als mensen Antonius bezoeken. Na jaren van eenzaamheid, gebeurde -zoals we kunnen lezen in zijn biografie - het volgende: 

Antonius was begaan met mensen die ergens aan leden en bad voor hen. En vaak verhoorde God het gebed van Antonius, zodat veel mensen Gods wonderen ervoeren. Toch deed hij daar niet stoer over, als God zijn gebed verhoord had. Ook klaagde hij niet als God hem niet verhoorde. Wat er ook gebeurde, Antonius dankte de Heer, altijd en elke keer. En hij spoorde de lijdende mensen aan om geduld te hebben. ‘Het was immers niet Antonius of een ander mens die hen beter zou kunnen maken,’ zei hij dan, ‘alleen God kan dit doen. En God doet goed wanneer hij wil en aan wie hij wil.’ De mensen die ziek waren namen de woorden van Antonius in als een medicijn. Zij leerden dat ze niet treurig hoefden te zijn, maar geduldig. En alle mensen die genazen werd duidelijk geleerd dat ze niet Antonius moesten bedanken, maar God alleen.

Zo zie je maar, leven in eenzaamheid met God, daar kunnen anderen ook voordeel bij hebben. Net zoals bij de profetes Hanna, waar bidden en vasten leidde tot het moment waarop zij baby Jezus herkende (Lucas 2:36-37). Daarna sprak ze er met iedereen over. Tijd nemen om je terug te trekken, de deuren te sluiten en te bidden (Matteüs 6:6) is soms het meest sociale wat je kunt doen.