Vrij van angstVoorbeeld

Wat als je God zou kunnen aanbidden, zelfs midden in de pijn? Brian had last van angsten die ook geleid hebben tot fysieke symptomen. Maar door zijn ervaring ontdekte hij dat hij toch nog veel had om God voor te danken. Dit is zijn verhaal: 

Het begon een paar jaar geleden. Ik kreeg eerst last van acute angst en paniekaanvallen, toen ik tijdens een uitdagende fase van mijn leven in het buitenland woonde. Ik probeerde er een nieuwe taal te leren, een bedrijf op te starten, het licht van Christus te zijn op een plek waar bijna geen kerk aanwezig was, en tegelijk was ik ouder van een tweeling van 1 jaar oud. Het leek alsof ik langzaam maar zeker afdaalde in een donker dal. 

Na een paar maanden had ik last van pijn op de borst, hoofdpijn en andere klachten die dienden als een katalysator voor angst en zorgen. Zo erg had ik het nog nooit meegemaakt. Tot op dit moment was ik in mijn leven nog niet echt bezorgd geweest. Als ik eerlijk ben, was ik zelfs trots op mezelf dat ik moedig risico's nam. Maar al snel begon ik me bezig te houden met worst-case scenario's. Ik was ervan overtuigd dat er iets ernstigs mis met me was of dat er iets verschrikkelijks zou gebeuren met mijn gezin. 

Mensen vragen me vaak of mijn angst kwam door de omstandigheden, ofwel dat het een lichamelijke of spirituele grondslag had. Hier dacht ik vrij veel over na. Ik ben er aardig van overtuigd dat het antwoord "ja" is. Ik geloof dat er vaak meerdere dingen aan de hand kunnen zijn. Stress kan ervoor zorgen dat zelfs degenen met de hoogste verdraagzaamheid toch vatbaar zijn voor de impact ervan. 

Ook hebben sommigen van ons momenten waarop de chemische structuur in hun lichaam uit balans is, net als bij fysieke beperkingen of ziekte. Bovendien lijkt onze spirituele vijand dankbaar gebruik te maken van dat wat we meemaken. Hij valt ons juist aan in de gebieden waar we kwetsbaar zijn. 

In Paulus' beroemde uitdaging om vrij van angst te zijn in Filippenzen 4:6-7, roept hij ons niet alleen op om te bidden, maar ook om dank te zeggen. Deze instructie van Paulus komt niet na een overwinning of nadat hij een wonderbaarlijke doorbraak ontving. Eigenlijk zat Paulus zelf in een behoorlijk beroerde situatie. Hij schreef aan de kerk in Filippi vanuit de gevangenis en wist niet wat de toekomst hem zou brengen. En toch, zijn brief weerspiegelt zijn diepe vreugde en een houding van blijdschap. 

Dus te midden van onze pijn, kunnen we toch aanbidden. 

Ik geloof niet dat Paulus ons vraagt om onoprechte dankbaarheid uit te spreken. Ik denk dat Paulus ons uitdaagt om dankbaar te zijn, waar dankbaarheid op zijn plaats is, zelfs midden in de moeilijkheden die we nu hebben, wat die ook mogen zijn. 

Ik heb ontdekt dat ik nooit zonder dingen ben, waarvoor ik dankbaar mag zijn. Zelfs tijdens de moeilijkste periodes die ik heb meegemaakt, bleven er toch dingen om dankbaar voor te zijn. Daarover nadenken en mijn dank uitspreken naar Hem, helpt om mijn perspectief te veranderen en mijn gedachten bij te stellen. 

Een overdaad aan negatieve of stressvolle gedachten kan zorgen voor een algemeen gevoel van naderend onheil. Maar zelfs als het geforceerd aanvoelt om mijn dankbaarheid naar God toe uit te spreken, ervaar ik toch vaak een langzame verlichting.

Dat wil niet zeggen dat er een toverformule bestaat om vrij van angst te leven. Maar het principe hanteren om God te aanbidden, zelfs als je pijn ervaart, is een weg naar zijn leven-gevende aanwezigheid, die ons vrede geeft. 

-Brian