Waarom leef ik eigenlijk?

Wat zou jij doen als je hele leven voor je ogen is ingestort? Als je alles kwijt raakt wat je lief is. Als je je waardigheid, je bezit en je gezondheid bent kwijtgeraakt?

Je zit ondertussen nog steeds te kijken naar een groots theater dat je de adem bijna beneemt. Heb je je tranen al eens laten lopen, door het zien van zoveel ellende dat een mens kan overkomen? Het mag. De vrienden van Job wisten niet wat ze hierop moesten zeggen. En ondanks alles zondigde Job niet. Hij vervloekte God niet en aanvaardt, ondanks alles, het kwaad dat hem overkwam. Maar blijkbaar is God ook niet het eerste adres waar het verdriet en de ellende wordt gefixt. Job aanvaardt zijn lot.

Dat wil niet zeggen dat de gelovige en rechtvaardige Job het allemaal eenvoudig oppakt. Zodra hij gaat spreken vervloekt hij de dag van zijn eigen geboorte. Hij kan de gedachte niet tegenhouden dat het allemaal beter was geweest als hij überhaupt nooit had geleefd. Job spuwt met kunstige woorden zijn gal. 

‘Laat de dag dat ik geboren ben vergaan,

en ook de nacht die zei: "Een jongen is verwekt."

Laat die dag een dag van duisternis worden,

laat God in de hemel er geen acht op slaan.

Laat die dag niet baden in het licht. (Job 3:3-4)

Dit is ook de rechtvaardige Job. Hij vervloekt de dag dat hij werd geboren. Liever zou hij doodgeboren zijn geweest. De dood is opeens een troostrijke gedachte. Bitter zijn zijn woorden. 

‘Ik vind geen vrede, vind geen kalmte,

mijn rust is weg - onrust bevangt mij.‘ (Job 3:26)

Overkomt de ellende je? Geef de rauwe emoties eens alle ruimte om zich uit te spreken! En heb je een naaste die dit allemaal overkomt? Schep de ruimte om alles er eens uit te gooien. Het is geen zonde.