تردید آشکار شدهنمونه

کلام خدا به ما می‌گوید که وقتی شک می‌کنیم، خدا لزومی نمی‌بیند که هرطور شده پاسخ دعا‌هایمان برای شرایطی که درباره‌اش از خدا کمک خواستیم را بدهد.

کتاب‌مقدس شک را تحت عنوان دودل بودن توصیف می‌کند. در حقیقت، خدا حتی می‌گوید که نباید در انتظار پاسخ باشیم.



وقتی متوجه می‌شویم که به خدا شک کرده‌ایم، و قدم‌های لازم برای غلبه بر این شک را برنداریم، می‌تواند سیلی محکمی بر صورت خداوند، نیکویی و شخصیت او باشد. در اصل با این تفکر اشتباهمان که ما بهتر از او می‌دانیم، انگار او را که خالق ماست زیر پای خود گذاشتیم.



خدا تمام دنیا را نظم می‌بخشد. او مسبب این است که هرروز خورشید، و هرشب ماه بالا می‌آیند. او تمام دنیا و تمام مخلوقات و فصل‌ها را بدون کمک ما برقرار نگه می‌دارد.



شک، باعث می‌شود که ما باور کنیم که ما خودمان بهتر می‌توانیم کنترل را به دست بگیریم. آیا این که فکر کنیم بهتر از خدا می‌دانیم، حماقت و غرور ما را نشان نمی‌دهد؟



اما چرا خدا اجازه می‌دهد شرایطی که باعث شک ما می‌شوند رخ دهند؟



وقتی خداوند خلق می‌کند، تمامی روزهای ما پیش او نمایان است. هیچ اتفاقی در زندگی ما او را قافلگیر نمی‌کند.



اگر او ارزشی که حاصل خواهد شد در شرایطی در زندگی ما نبیند، اجازه آن را نخواهد داد.

هیچ شرایطی وجود ندارد که خدا آن را تحت کنترل کامل خود نداشته باشد. خدا هرگز شرایطی را که ما می‌گذارنیم بیهوده هدر نمی‌دهد. هز موقعیت، قابلیت این را دارد که به ما یا به دیگران کمک کند.



ما قابلیت این را نداریم که کل تصویر زندگیمان را ببینیم... و زندگی‌های ما تنها به فردِ ما یا حتی زمین محدود نیستند. نه، تصویر بسیار بزرگتری در کار است! زندگی‌های ما روی زمین ابدیت را هم شامل می‌شود، و زندگی‌ما بر نسل‌های بعدی هم تأثیر می‌گذارد.



هیچ کدام از ما فقط برای "اینجا و الان" وجود نداریم... و زندگی همه‌ی ما از طریق هر میراثی که برای نسل‌های بعد از خودمان به جا می‌گذاریم ادامه خواهد داشت.



شرایطی که در زندگی تحربه می‌کنیم هدف خیلی بزرگتر از آنچه که در ذهن ما بگنجد دارند... در حقیقت، بعضی از شرایط فعلی در زندگیمان می‌توانند برای هدفی در آینده باشند.



می‌توانیم به خدا اعتماد کنیم! ما اینجا برای خودمان، و حتی برای راحتی یا کمال روی زمین نیستیم. راحتی و کمال وعده‌ داده شده‌اند و در بهشت در انتظارمان هستند.



حتی وقتی به نظر می‌رسد که زندگی قرار نیست بهتر از این بشود... می‌تواند بشود! وقتی حس می‌کنی راهت را گم کردی، این می‌تواند چیز خیلی خوبی باشد! نشانه‌ای است که به تو هشدار می‌دهد که در مسیر اشتباهی هستی و به خودت، یا چیز یا کسی غیر از خدا تکیه کردی.



شک می‌تواند بزرگترین عامل انفعالی باشد که می‌تواند ما را برای اطمینانی قویتر به خدا و رابطه‌ای عمیقتر با او مشتعل کند!

بگذار تردیدت تو را تصفیه و خالص کند!



هروقت تردید داری، لزوماً به این معنی نیست که ایمانت کم است... به این معنی است که ایمانت را روی افراد یا چیز‌های اشتباهی قرار دادی.



از حالا، از شک به عنوان سیگنالی برای حرف زدن با خدا و قرار گرفتن در مسیر درست با او استفاده کن!امروز انتخاب کن که باتمام قلب خود به خدا اطمینان کنی!



به داشتن مکالمه‌های شفاف از صمیم قلب با خدا ادامه بده.با تمام وجودت با هرآنچه داری او را بجوی!