ΟΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΔείγμα

Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ (Β)

Α' Ιωάννου 2:15-17

Προτροπή Οι πιστοί ζουν μέσα στον κόσμο, όπου υπάρχουν διάφοροι κίνδυνοι. «Κάποιος είναι τόσο κοντά στον Θεό, όσο θέλει ο ίδιος να είναι· είναι τόσο πλήρης Πνεύματος Αγίου όσο ο ίδιος θέλει να είναι» (Tozer). Εδώ υπάρχουν οι εξής προτροπές: α.Διάλεξε τι/ποιον θέλεις να αγαπάς (εδ. 15). Οι χρόνοι των ρημάτων εδώ δείχνουν κάτι που γίνεται συνεχώς. Δεν μπορεί κανείς να δουλεύει δύο κυρίους. Πρέπει να διαλέξει ή τον ένα ή τον άλλο (Λκ 16:13). Όλα τα δεινά στην εκκλησία του Χριστού ξεκινούν από την προσπάθεια συμβιβασμού του Πατέρα Θεού και του κόσμου. «Η Κοσμικοφροσύνη είναι στη βάση της ζήτημα καρδιάς. Αν η καρδιά σου είναι κυριευμένη από το κοσμικό φρόνημα, θα αγαπάς τα του κόσμου. Αν η καρδιά σου είναι κυριευμένη από την αγάπη του Θεού, τότε θα ελκύεσαι προς αυτόν και προς τα πράγματα του Θεού». β. Έλεγξε τον εαυτό σου (εδ. 16).

• «Αμαρτωλές επιθυμίες του εγώ» είναι κάθε έντονη, υπερβολική για απόλαυση παρόρμηση που προέρχεται από μέσα μας. Αντί να κάνουμε ό,τι θέλουμε, και να εκπληρώνουμε την κάθε επιθυμία μας, όπου μας οδηγεί η εσωτερική μας προδιάθεση, πρέπει να ελέγχουμε τον εαυτό μας.
• «Η λαχτάρα ν’ αποκτήσουμε ό,τι βλέπουν τα μάτια μας» είναι η δυνατή επιθυμία να αποκτήσω κάτι, ιδιαίτερα όταν υπάρχει πλεονεξία ή απληστία.
• «Η υπεροψία πως κατέχουμε γήινα αγαθά». Οι δύο πρώτοι κίνδυνοι, δηλ. η επιθυμία της απόλαυσης και η επιθυμία της απόκτησης έχουν να κάνουν με αυτά που ΔΕΝ έχουμε. Τώρα η επιθυμία της επίδειξης έχει να κάνει με αυτά που ΕΧΟΥΜΕ. Η σάρκα μάς ωθεί να προβάλλουμε αυτό που έχουμε.

γ. Κοίτα προς την αιωνιότητα (εδ. 17). Ο κόσμος και οι κοσμικές επιθυμίες παρέρχονται. Η δόξα και η φήμη είναι αξίες επισφαλείς, φεύγουν και πετούν. Οι κάθε είδους απολαύσεις, διαρκούν πολύ λίγο. Ο καλύτερος τρόπος για να μην αγαπάμε τον κόσμο, είναι ν’ αγαπάμε όλο και περισσότερο τον Θεό. Αυτοί που με τη δύναμη του Πνεύματος και διά της πίστεως εκτελούν το θέλημα του Θεού θα ζήσουν αιώνια. Αυτοί που δένουν τη ζωή τους στο άρμα του κόσμου, παρέρχονται κι αυτοί μαζί με τον κόσμο. Πράγματι, είμαστε μέσα στον κόσμο, αλλά δεν πρέπει να φτάσουμε κάποτε να ανήκουμε σ’ αυτό τον κόσμο.